Հրեշտակը

-Ես ուզում եմ հրեշտակ դառնալ:

-Հիանալի ընտրություն է, դու չես փոշմանի,- վստահեցնում է Էմիլ Զոլան:

Հրեշտակապետները շտապեցնում են մեզ տեղ ազատել մյուս հոգիների համար: Իմ պահապան հրեշտակը տանում է ինձ լեռան վրա մեկ այլ գետնանցումի մուտքի մոտ: Այդտեղից կապույտ լույս է գալիս, ինչպես ներսից լուսավորված ադամանդից:

 Էմիլ Զոլան  հրաժեշտից առաջ  սեղմում է ձեռքս, շնորհավորում  ինձ և թողնում  մեծ, լուսավոր սենյակի մուտքի մոտ: Ես շարժվում եմ առաջ: Թաղանթը փակում է մուտքը: Ես բարձրացնում եմ այն թատերական վարագույրի պես: Մյուս կողմից, սենյակի ուղիղ մեջտեղում ես տեսնում եմ ինչ-որ անպատկառ մի կերպար:

-Բարի գալուստ հրեշտակների մեջ: Ես ձեր հրեշտակ –ուսուցիչն եմ:

-Հրեշտակ –ուսուցի՞չ: Իսկ դա ի՞նչ է:

-Հոգու՝  պահապան հրեշտակ ձևավորվելու գործով զբաղվում է հրեշտակ-ուսուցիչը,- հայտարարում է նա:

Ես տնտղում եմ նրան:

Նա նման է Կաֆկային:Ականջները երկար են և բաձր տեղադրված: Նուշի տեսք ունեցող աչքեր: Աղվեսի եռանկյունի դեմք: Աչքերը տենդային շողում են:

-Իմ անունը Ուելս է:

-Ուե՞լս: Այն Ուելսը:

-Ո՛չ, ո՛չ: Ես Էդմոն Ուելսն եմ, ոչ մի ընդհանրություն  իմ անունը կրող  Հ. Գ. Ուելսի կամ Օրսեն Ուելսի հետ: Դուք, երևի, նրանց մասին մտածեցիք…Սարսափելի բան չկա, ինձ դուր է գալիս իմ ազգանունը: Դուք գիտե՞ք՝ ինչ է նշանակում այն անգլերենով: Ջրհոր: Ուրեմ ինձ նրա տեղը դրեք, ում կարող եք կանչել, ինչքան ուզեք: Եվ քանի որ մենք պետք է ժամանակը միասին անցկացնենք, եկեք դիմենք միյանց <<դու>>-ով:

-Իսկ իմ անունը Պենսոն է, Միշել Պենսոն: Ֆրանսերեն դա նշանակում է սերինոս: Բայց ես ոչ մի ընդհանրություն չունեմ այդ թռչունի հետ:

Նա ամուր խփում է իմ ուսին, բայց ես ոչինչ չեմ զգում:

-Շատ ուրախ եմ, հրեշտա'կ Միշել:

Ինձ համար տարօրինակ է լսել հրեշտակ բառն իմ անունից առաջ, հնչում է ինչպես կրթական աստիճանը:

-Իսկ դուք ո՞վ եք եղել…ը..ը… քաղաքացիական կյանքում,-հարցնում եմ ես:

-Վերջին կյանքո՞ւմ, վերամարմնավորման փուլից դուս գալուց առա՞ջ: Դե քեզ նման , ասենք ես եղել եմ իմ ոլորտի հետազոտող: Բայց ինձ հետաքրքրում էր ոչ թե , ինչ կա <<անվերջ վերևում>>, այլ ինչ կար <<անվերջ ներքևում>>...երկրի տակ:

-Երկրի տա՞կ:

-Այո՛, ի՞նչ կա թաքնված կյանքի մոլորակի մաշկի տակ: Փոքրիկ անտառային մարդուկներ:

Կողք կողքի մենք շարժվում ենք առաջ գետնանցումով, որին, թվում է, վերջ չկա: Հանկարծ ես կանգնում եմ:

Էդմոն Ուելս: Էդմոն Ուելս:

Ես կրկնում եմ այդ անունը մտածմունքների մեջ: Այն ինձ հանդիպել է ինչ-որ մի թերթում: Ես փորձում եմ հիշել: Ահա այն:

-Դուք չէի՞ք անցնում ինցեկտիցիդներ արտադրողների սպանության գործով:

-Տաք է:

Փոքրիկ անտառային մարդուկներ: Ես քորում եմ ճակատս:

-Դուք գործիք էիք հնարել, որի օգնությամբ կարելի է շփվել մրջյունների հետ:

 -Ես այն կոչել էի <<Ռոզեթի քար>>, քանի որ այն թույլ էր տալիս շփվել մոլորակի երկու կատարյալ քաղաքակրթություններին՝ մարդկանց և մրջյուններին, , որոնք միևնույնն է չեն կարողանում հասկանալ և գնահատել միմյանց:

Թվում էր նա կարոտեց իր հայտնագործությանը: Հետո նա շարունակում է:

-Ես կսովորեցնեմ քեզ հրեշտակի <<մասնագիտությունը>>, մի բան, որ դու պետք է անես քո մեթոդներով և ընդունակություններով: Բայց գլխավորը, երբեք չմոռանաս, որ այստեղ գտնվելը արդեն իսկ ինքնին մեծ արտոնություն է:

Նա հոգոց է հանում

-Դու հասկանում ես, որ ամենաքիչը ազատված ես նորից ու նորից ծնվելու անհրաժեշտությունից, դա ամենալավ նվերն է, որը կարող է հուսալ մարդը:

Ես սկսում եմ հասկանալ, որ ազատվել եմ վերամարմնավորման փուլից:

-Եվ ի՞նչ եք սովորեցնելու ինձ , պարո՛ն Ուելս:

Բերնարդ Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>:

Թարգմանություն ռուսերենից:

Տաթևիկ Աբրահամյան