Վճիռը չեղյալ է համարվում

...Ձեռք: Ինչ-որ մեկի ձեռքը բռնում է իմ հոգին և կանգնեցնում ինձ:

Ինչ-որ թափանցիկ, զայրացած կերպար հայտարարում է ինձ, որ   ընթացակարգը խախտվել է և պետք է ամեն ինչ սկզբից սկսել:

Ամանդայի և Ռոզայի համար նույնպես պետք է ամեն ինչ այլ կերպ լիներ, բայց, դժբախտաբար, նրանց համար չփազանց ուշ է: Նրանք գետնանցումով չափից դուրս հեռու են գնացել: Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա ամեն ինչ դեռ հնարավոր է փոխել:

Իմ զրուցակիցը ցածրահասակ է, մորուքավոր, աչքերի տենդային լույսը  թաքցնող ակնոցներով: Նա քաշում է ինձ, հրում,  պնդում: Ասում է , որ նա իմ պահապան հրեշտակն է:

Ուրեմն ես պահապան հրեշտակ եմ ունեցե՞լ: Մեկը, ով հետևում էր իմ արարծ յուրաքանչյուր քայլին: Գուցե և օգնում էր ինձ: Ուրեմն ես միայնակ չեմ եղել: Ամբողջ կյանքում մեկն ինձ ուղեկցել է: Ես ուշադիր նրան եմ նայում:

Այդ փխրուն կառուցվածը, մորուքը, ակնոցները տասներկուերորդ դարի են…Թվում է՝ ես նրան ինչ-որ տեղ տեսել եմ:

Նա ներկայացավ՝ Էմիլ Զոլա:

-Պարոն Էմիլ Զոլա, Ժերմինալի հեղինա՞կը:

-Ձեր տրամադրության տակ եմ: Բայց սա հաճոյախոսությունների տեղը չէ: Ժամանակը գնում է: Հարկավոր է շտապել:

Նա վստահեցնում է, որ հետևել է ինձ իմ ծննդյան օրից սկսած և համոզում է ինձ այսպես հեշտ չհանձնվել:

-Խարդավանքներ… այո՛, բայց հմայքն ավելի լավ է: Միայն թե պատմությունը վատ վերջաբան ունեցավ: Բացի այդ հոգիների կշռման ընթացաքկարգն էլ խախտված է եղել: Անազնիվ:  Հակահասարակական:

Էմիլ Զոլան բացատրում է ինձ, որ Դրախտում գոյություն ունեցող օրենքների համաձայն իմ պահապան հրեշտակը պետք է ներկա լինի  իմ հոգու կշռման գործընթացին, որ անհրաժեշտության դեպքում փաստաբանի դերում հանդես գա:

Նա հանում է ինձ գետնանցումից  և մոտեցնում Սարսափելի դատաստանի  բարձրավանդակին, որտեղ նախկինի պես  նստած են երեք հրեշտակապետները: Դատարանի առաջ նա հրում է բոլորին և պահանջում է գործընթացը նորից սկսել, սպառնում է գործը հրապարակայնության տալ: Երդվում է, որ իր ելույթը  կվերականգնի ոտնահարված արդարությունը: Նա իր ասածը  հաստատելու համար բերում Դրախտում գոյություն ունեցող բոլոր օրենքները:

Նա մոլեգնում է.

-Ես մեղադրում եմ հրեշտակապետներին իմ պաշտպանյալի հոգու կշռման տվյալները  կեղծելու մեջ: Ես մեղադրում եմ հրեշտակապետներին, որ նրանք գործընթացը նենգաբար են վարել, քանի որ այն նրանց նյարդայնացնում էր: Ես, վերջապես, մեղադրում եմ Երկնային դատարանին նրանում, որ նրա նպատակն էր ինչքան հնարավոր է արագ Երկիր ուղարկել հոգի, որի միակ մեղքը հետաքրքրասիրությունն է եղել:

Դատելով ամեն ինչից հրեշտակապետները չէին սպասում գործի այսպիսի ընթացքին: Ամեն օր չի որ ինչ-որ մեկը նրանց վճիռը կասկածի տակ է դնում:

-Պարոն Զոլա, խնդրում եմ ձեզ ընդունել Երկնային վճռի որոշումը:

-Այդ մասին խոսք անգամ չի կարող լինել, պարոն Գաբրիել հրեշտակապետ: Ես ասել եմ ու կրկնում եմ, որ դատավորները նայել են միայն Թանատոսյան գործունեությունը և բոլորովին մոռացել են նայել ամենօրյա կյանքը և իմ պաշտպանյալի գործերը, ինչպես որ պետք է անեին: Բայց հենց սրանից պետք է սկսեին: Ես պնդում եմ, որ Միշել Պենսոնը օրինակելի կյանք է ապրել: Նա լավ ամուսին է եղել և ընտանիքի հայր, լավ քաղաքացի, արտակարգ ընկեր, նրա մերձավորները միշտ կարող էին հույս դնել նրա վրա: Նա ապրել է իր կյանը ազնիվ և արդար մարդու պես: Նա միշտ մեծահոգություն է դրսևորել, իսկ ի պտասխան այս ամենի նրան դատապարտում են վերդառնալ և տառապել Երկրում: Եվ ես թույլ չեմ տալիս, որ նրա հոգին  վառեն այսպես  անտարբերությամբ:

Մեկ րոպե լռելուց հետո Ռաֆայելը հայտարարում է.

-Հըմ..Իսկ դուք ի՞նչ եք մտածում, պարոն Պենսոն: Ի վերջո, դուք ամենից հետաքրքրվող անձն եք այս գործում: Ցանկանում եք դուք նորից կանգնել դատարանի առաջ:

Հիմա, երբ էլ իմ մոտ չեն նրանք, ում սիրում էի, ոչ Ռոզան, ոչ Ամանդան, ոչ Ռաուլը, ոչ Ֆրեդը, ես անտարբերություն եմ զգում: Ճիշտ է, պետք է ընդունեմ, որ Էմիլ Զոլայի ելույթի տաքությունը ինձ էլ փոխանցվեց: Ես ասում եմ ինձ, եթե նա Դրեյֆուսի պաշտպանությանը ելույթ չունենար, գործը  երբեք էլ չէին նայի:

-Ես ուզում եմ……… նորից կանգնել դատարանի առաջ:

Էմիլ Զոլան շողում է:  Դատվորների դեմքերը թթված են:

-Լավ, լավ: Մենք նորից կկշռենք հոգին,- համաձայնվում է Միքայել հրեշտակապետը:

Մորս մահվանից հետո ինձ մոտ այնպիսի զգացողություն է, որ կյանքը կորցրել է իմաստը: Համաձայն եմ, ես այստեղ եմ, բայց ապրում եմ միայն հիշողություններով: Նա ամեն ինչ էր ինձ համար: Հիմա ես կորած եմ:

Աղբյուրը՝ մեկը փողցում հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

Վերջապես իմ գործընթացը կարող է տեղի ունենալ բոլոր օրենքներով: Հրեշտակապետները ցույց են տալիս ինձ իմ կյանքը և խնդրում են մեկնաբանել ՝ ինչ վատ և լավ բաներ եմ արել: Իմ գործունեությունը գնահատելու համար օգտագործվում են այնպիսի չափանիշներ, ինչպես զարգացում,  փորձառություն, ուշադրություն, բարիք կատրելու ցանկություն: Ամբողջ կյանքս անցնում է իմ դիմացով, ընդ որում  որոշ դրվագներ արագ են անցնում, իսկ որոշները՝ դանդաղացված: Երբեմն պատկերը կանգնում է, որպեսզի ես կարողանամ ավելի լավ տեսնեմ՝ ինչ այդ ժամանակ կատարվել:

Ի վերջո, ես սկսում եմ սթափ և  կոողմնակիորեն գնահատել այն ամենը, ինչ ես արել եմ Միշել Պենսոնի կերպարում: Մինչ նրանք կսկսեն ինձ դատել, դատում եմ ինձ ես ինքս:  Զարմանալի զգացողություն: Ահա հենց այս է եղել իմ կյանքը: Առաջին հերթին զարմացնում է այն, թե ինչքան ժամանակ եմ ծախսել իզուր տեղը: Ես վախեցել եմ, ինձ միշտ վախեցրել է անհայտությունը:

Նրա համար, ում գլխավոր արժանիքը համարվում է հետաքրքրասիրությունը, դա անհասկանալի է և պարադոքսալ:

Ինչքան լավ, ուժեղ պոռթկումներ է իր մեջ պարունակել այդ վախը: Բայց իմ անսահման հետաքրքրասիրությունը թույլ է տվել խուսափել բազում ձանձրալի զբաղմունքներից: Ամեն ինչ կարող էր ավելի վատ լինել:

Նորից նայելով իմ կյանքը , ես հիշում եմ իմ սերը մենակյացության հանդեպ: Քանի անգամ եմ ես ցանկացել մնալ մենակության մեջ, հանգստության մեջ, ընկերներից և ծանոթներից հեռու, ինչ որ հեռավոր կղզում կամ լեռան վրա եղող ամրոցում:

Իմ կյանքը ցուցադրվում է արվստի գործի պես, իսկ հրեշտակապետները,ինչպես նախանձող քննադատներ բացատրում են, ինչպես կարող էի ես այն ավելի լավացնել, ինչումն է նրա յուրահատկությունը: Նրանք առանց տատանվելու գովում են ինձ արժանավոր գործերի համար:

Իմ կյանքի որոշ պահեր գովելի չեն, հիմնականում մանր վախկոտություններ՝ իմ անփոփոխ սառնարյունության պատճառով:

Իմ յուրաքանչյուր գործողությունը երկար քննարկվեց:

Միքայել հրեշտակապետը լավ և վատ արարքների վերջնական հաշվարկն է անում: Ես լսում եմ, որ պետք է 600 միավոր հավաքեմ, որ խուսափեմ վերամարմնավորումից: Հաշվումը չափազանց անաչառ է՝ յուրաքանչյուր փոքրիկ սուտ, սրտի յուրաքանչյուր մղում, ամեն մերժում, ամեն նախաձեռնություն արժեն դրական կամ բացասական միավորներ: Վերջապես, Միքայել հրեշտակապետը  վերջնահաշվարկ է անում 597-ը 600   դեմ:

Տապալեցիր: Շատ քիչ մնաց, բայց չհավաքեցիր:

Իմ փաստաբանը հուշում է:

-Ես հաստատում եմ, որ այդ թվերը կեղծ են, և պահանջում եմ դրանք վերահաշվել: Նորից նայենք իմ պաշտպանյալի բոլոր գործողությունները, մեկը մյուսից հետո: Ես մեղադրում եմ…

Հետևից ես լսում եմ իրենց հերթին սպասող  մյուս հոգիների անհամբերության ձայները: Գաբրիել հրեշտակապետը , որին արդեն զզվացրել էր այդ ես <<մեղադրում եմ>>-ը , ընդունում է որոշում: Այս անգմ հրեշտակպետններից պահանջվեց լոկ վայրկյան, որ համաձայնության գան, քանի որ նրանք շտապում էին մեզնից հեռու մնալ: Լսվում է նոր վճիռը:

-Ինչ արած, շատ լավ, ձեր սածով թող լինի: Կլորացնում ենք 600 : Դուք ազատվում եք վերամարմնավորման փուլից:

-Կարող եք կարծել, թե ձեր բախտը բերել է այսպսի համառ պահապան հրեշտակ և փաստաբան ունենալու համար,- ասում է Միքայելը:

Էմիլ Զոլան ուրախ ծափահարում է:

Արդարությունը միշտ հաղթում է:

Հրեշտակապետները հայտարարում են, որ 600 միավորով ես հիմա դառնում եմ համար 6-ը:

-Իսկ ի՞նչ է նշանակում համար 6:

-Գիտակցության վեցերորդ աստիճան ունեցող արարծ: Դա քեզ թույլ է տալիս, եթե ուզում ես, ընդմիշտ ազատվել քո մարմնի բատից:

Այսպիսով ես ունեմ ընտրության հնարավորություն:  Կարող եմ վերադառնալ Երկիր և դառնալ մեծ լուսավորյալներից, որ օգնեմ մարդկանց զարգանալ՝ ապրելով նրանց մեջ:  Այդ դեպքում ինձ մոտ կմնան միայն մութ հիշողություններ Դրախտից: Եվ կարելի է հրեշտակ դառնալ:

-Իսկ ի՞նչ է հրեշտակը:

-Լուսավոր արարած, որ իր հոգածության տակ երեք մարդկային  հոգի ունի: Հրեշտակի խնդիրն է օգնել նրանցից գոնե մեկին դուրս գալ վերամարմնավորման փուլից: Ինչպես Էմիլ Զոլան օգնեց քեզ:

Ես մտածում եմ: Երկու առաջարկներն էլ գրավիչ են:

-Շտապի՛ր, մարդկանց մեծ զանգվածը սպասում է քո որոշմանը,- ասում է Գաբրիել հրեշտակապետը,-և այսպես, քո որոշումը:

Մա՞հ: Նրանից պետք չէ վախենալ: Ես գիտեմ, որ ես ունեմ պահապան հրեշտակ, որը պահպանում է ինձ բոլոր վտանգներից: Մի անգամ ես անցնում էի փողոցով, բնազդն  ինձ հուշեց, որ պետք է մի քայլ ետ գնալ: Ուզում եք հավատացեք, ուզում եք չէ, բայց հենց ետ գնացի, ինչ-որ տեղից հայտնվեց մոտոցիկլետ, որը ես չէի նկատել, և քիչ մնաց ինձ խփեր: Համոզված եմ, դա իմ պահապան հրեշտկն ինձ զգուշացրեց:

Աղբյուրը՝ մեկը փողոցում հասարակական կրծիքի հարցման ժամանակ:

Բերնարդ Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Թարգմանություն ռուսերենից:

Տաթևիկ Աբրահամյան