Մեծ թռիչք

Ես գիտեմ, որ այլևս ընտրություն չունեմ: Երկիրը  հեռվում վերածվել է փոշու հատիկի: Հրշեջները հենց նոր գտան բեկորներ, որոնք մի ժամանակ իմ մարմինն էին կազմում:

Զարմանալի է, բայց ինձ թվում է ես լսում եմ նրանց ձայները: <<Ինչպիսի՞ աղետ: Ամեն օր չեն ինքնաթիռները տուն  խցկվում: Ինչպե՞ս փնտրել մահացածների մարմինները այս բետոնի խառնուրդի մեջ>>:

Հիմա դա արդեն իմ խնդիրը չէ:

Ֆանտաստիկ լույսը քաշում է ինձ: Ես շարժվում է դեպի մեր գալակտիկայի կենտրոնը: Վերջապես ես նրան տեսնում եմ: Մահացածների մայրցամաք.  այն  սև փոս է Ծիր կաթինի կենտրոնում: Այն նման է զուգարանի արտահոսքի փոսին, ջրապտույտի, որի շուրջն ամեն ինչ գալարաձև  պտտվում է : Ես մոտենում եմ: Այն հիշեցնում է կենսունակ և թրթռացող ծաղիկ՝ հսկա խոլորձ:

Սև փոսը ներս է քաշում ամեն ինչ՝ արեգակնային համակարգը, աստղերը, մոլորակները: Եվ ինձ նույնպես:

Ես փորձում եմ հիշել մահացածների մայրցամաքի քարտեզը: Յոթ երկինք: Ես գտնվում եմ առաջին երկնքում:  Դա  կապույտ գույնի կոնաձև տարածք է :  Այնտեղ եմ ընկնում աստղային փոշու միջոցով:

<<Ամեն տարի Երկրի վրա ծնվում են միլիոնավոր մարդիկ: Նրանք շարժվում են, բազմանում և հետո մեռնում:  Սրա մեջ տարօրինակ ոչնչ չկա, բայց հենց սրանում է կայանում մեր կյանքի իմաստը: Ծնվել: Ուտել: Շարժվել: Բազմանալ: Մեռնել:

Ընթացքում ստեղծվում է սեփական կարևորության տպավորություն, որովհետև մենք բերանի միջոցով ձայներ ենք հանում, շարժում ենք մեր ձեռքերն ու ոտքերը:  Բայց ահա ինչ կասեմ ՝ մենք շատ քիչ  նշանակություն ունենք և ստիպված ենք նեխել, իսկ հետո փոշի դառնալ>>:

Աղբյուրը՝ մեկը փողոցում հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

Մահացածների մայրցամաքի շեմի մոտ ես տեսնում եմ այլ արարածների: Իմ կողքով անցնում  են այլ մահացածներ, և բոլորը, գիշերային թիթեռների նման, թռչում են դեպի լույսը:

Ճանապարհատրանսպորտային պատահարների զոհեր: Մահվան դատապարտվածներ: Տանջված գերիներ: Անբուժելի հիվանդներ: Անհաջողակ անցորդ, որի գլխին ծաղկաման է ընկել: Լեռնային հանգստի անկիրթ սիրահար, ով շփոթել էր իժին թունավոր  օձի հետ: Տնային վարպետ, որը  ձեռքը քերել էր ժանգոտ մեխով և չէր պատվաստվել:

Ոմանք պարզապես խնդիրներ էին փնտրել:  Սիրողական օդաչուները թռել էին մառախուղի ժամանակ և չէին օգտվել նավիգացիոն սարքավորումներից: Լեռնագնացներ, որ կորել էին:  Անկարգելով թռչողներ, որոնք վերածվել էին թռչող ջահի: Վայրի կենդանիներին  անուշադիր վարժեցնողներ: Մոտոցիկլետավարներ, որոնք կարծում էին, թե կարող են վազքուղում անցնել բեռնատար մեքենայից:

Ահա այսօրվա մեռնողները, ես ողջունում եմ նրանց:

Մի փոքր հեռվում ես նկատում եմ ծանոթ ուրվագծեր:  Ռոզան՝ իմ կինը: Ամանդան՝ իմ նախկին սիրուհին:

Ես սկսում եմ հիշել:

Նրանք կողքի սենյակում էին գտնվում, երբ ինքնաթիռն ընկավ մեր տան վրա: Եվ նրանց հետ ես զգացել եմ թանատոսյան տեսության մեծ արկածները:

Թանատոսյան տեսությունը առաջացել է թանատոս բառից, որը նշանակում է մահ , և նավտոս բառից, որն էլ նշանակում է խթան:

Այս տերմինը հնարել է իմ ընկերը՝ Ռաուլ Ռազորբակը: Հենց առաջացավ բառը , առաջացավ և գիտությունը: Իսկ հենց հայտնվեց գիտությունը, հայտնվեցին և առաջին հայտնագործողները: Մենք կառուցեցինք թանադրոմներ, մենք թանատոնավիգատորի սկիզբը դրեցինք:

Մեր ննպատակն էր մի կողմ տանել մահվանից հետո գոյություն ունեցող <<ինտերգինտի տեսությունը>>: Եվ մենք դրան հասանք: Մենք բարձրացրեցինք վարագույրը վերջին մեծ գաղտնիքի վրայից, մահվան իմաստի գաղտնիքի վրայից: Բոլոր հավատները խոսում են այդ մասին, բոլոր դիցաբանությունները նկարագրում են այն քիչ թե շատ ճշգրիտ փոխաբերություններով: Մենք դարձանք առաջինը, ովքեր խոսեցին դրա մասին որպես սովորական <<մայրցամաքի>>  հայտնագործման մասին:

Մենք վախենում էինք, որ չենք կարող ավարտել սկսածը: Եվ այն, որ <<Բոինգ 747>>–ը  կարծես թե պատահական ընկավ մեր տան վրա, ապացուցում է, որ մենք,  ի վերջո, անհանգստացրել էինք ինչ- որ մեկին <<վերևում>>:

Եվ ահա ես տեսնում եմ այն, ինչ մենք բացահայտել էինք…. Բայց ավելի պարզ: Քանի որ արդեն մեր թելերը կտրվել էին, ես հասկանում եմ, որ այս անգամ հետ վերադառնալն անհնար է: Մենք սուզվում ենք հորձանուտի մեջ , որը գնալով ավելի նեղ  է դառնում: Մենք անցնում ենք այս առաջին տարածքը մինչև վերջ և հասնում ենք պատի մոտ, որը հիշեցնում է դոնդողանման բաց գույնի զանգված: Քանի որ Max 1-ը ռաջին ձայնային պատնեշն էր, այդպես էլ մենք ընկերների հետ Մոկ 1անվանեցինք մահվան առաջին պատնեշը: Այսօր մենք միասին հաղթահարում ենք այն:

Ես մի քիչ տատանվում եմ: Մյուսները անվախ առաջ են շարժվում: Ավելի վատ: Ես գնում եմ նրանց հետևից: Մենք անցնում ենք պատի մյուս կողմը:

Սկանդալ: Սա սկանդալ է: Ես բուժքույր եմ աշխատում անբուժելի հիվանդների համար նախատեսված հոսպիտալում: Քանի որ ես շատ եմ տեսնում անբուժելի հիվանդ մարդկանց, ես այդ մասին իմ կարծիքն եմ կազմել: Ես կարծում եմ, որ այդ ամենն ուղղակի անմարդկային է: Ես կարծում եմ, որ մարդիկ ձև են անում իբր մահ գոյություն չունի: Երեխաները մի օր տեսնում են <<շտապ օգնության>> մեքենան, և հիվանդանոց են տանում պապիկին: Այնուհետև երեխաները նրան չեն տեսնում մի քանի շաբաթ: Մի օր էլ հեռախոսով տեղեկացնում են, թե նա մեռել է: Արդյունքում մեծացող  սերունդները չեն պատկերացնում, թե ինչ է մահը: Եվ երբ այդ երեխաները մեծանում են, իսկ հետո ծերանում են և ընդհարվում են սեփական մահվան հետ, նրանք խուճապի մեջ են ընկնում: Ոչ միայն նրա համար, որ հարցը գնում է նրանց անհայտանալու մասին, այլև նրա համար, որ նրանք կանգնած են անհայտության առաջ: Ես այսպիսի խորհուրդ կտամ երեխաներին՝ մի՛ վախեցեք, այցելե՛ք հիվանդանոց՝ տեսնելու ձեր տատիկներին և պապիկներին: Դուք այնտեղ կստանաք կյանքի ամենամեծ դասը:

Աղբյուրը՝ ինչ-որ մեկը փողոցու հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

Երկրորդ երկնքում: Սա բոլոր վախերի սև տարածքն է:

Նրանք մարմնավորվում են իմ գիտակցությունից դուրս եկած սարսափների ձևով: Անթափանցելի խավար: Մարմինս փշաքաղվում է: Ինձ դիմավորում են  հրեշներ և ժամանակակից սատանաներ:

Ամեն տեղ սարսափելի մղձավանջ է: Բայց լույսի շողը դեռ այստեղ է և այն ինձ տանում է առաջ: Ես իմ վախին հանդիպում եմ երես առ երես կիսամութի մեջ: Այնուհետև ես մոտենում եմ բաց գույնի թաղանթի նմանվող դռան: Մոկ 2: Ես անցնում եմ նրա միջով և հայտնվում եմ ...

Ես այրի եմ և իմ ամուսնու հետ եմ եղել մինչև նրա մահը: Դա կատարվեց հինգ փուլով: Սկզբում նա չէր ուզում մահանալ: Նա պահանջում էր, որ ամեն ինչ շարունակվի, ինչպես առաջ էր, և խոսում էր ապաքինումից հետո իր տուն վերադառնալու մասին : Հետո, երբ բժիշկն ասաց նրան, որ հույս չկա, նա ընկավ կատաղության մեջ: Նրան պետք էր մեղավոր գտնել: Նա մեղադրեց իր բժշկին անիրազեկության մեջ: Նա մեղադրեց ինձ, որ ես իրեն  վատ հիվանդանոց եմ տարել: Նա ասում էր, որ ես իր մահն եմ ուզում, որ ինչքան հնարավոր է շուտ ժառանգությունը ստանամ: Նա բոլորին մեղադրում էր, որ իրեն մոռացել են և չեն այցելում: Նա այնքան անտանելի էր դարձել, որ նույնիսկ երեխաները չէին ցանկանում շփվել նրա հետ: Հետո նա հանգստացավ և սկսվեց երրորդ փուլը, որը կարող ենք կոչել  <<առևտրի փուլ>>: Կարծես թե նա առևտուր էր անում՝ լավ ես կմեռնեմ, բայց ուզում եմ դիմանալ մինչև իմ ծննդյան օրը: Իսկ ավելի լավ է  մինչև աշխարհի ֆուտբոլի առաջնության օրը: Ես ուզում եմ նայել եզրափակիչը: Կամ ծայրահեղ դեպքում կիսաեզրափակիչը:

Երբ նա հասկացավ, որ ամեն ինչ անօգուտ է, նրա մոտ դեպրեսիա սկսվեց: Դա սարսափելի էր: Նա չէր ցանկանում խոսել, չէր ուզում ուտել: Հանկարծակի  նա ամեն ինչից հրաժարվեց:  Նա դադարեց պայքարել, կորցրեց ամբողջ էներգիան: Նա նման էր բռնցքամարտիկի թուլացած ձեռքերին, որը սպասում էր վերջին հարվածին:

Վերջապես սկսվեց հինգերորդ փուլը: Նա համաձայնվեց: Սկսեց ժպտալ: Նա ձայնարկիչ խնդրեց, որպեսզի լսի իր սիրելի երգը:  Նա հատկապես սիրում էր The Doors , այն իր երիտասարդությունն էր հիշեցնում: Նա մեռավ ժպիտը դեմքին՝ ականջակալներով «Here is the end» երգը լսելիս:

Աղբյուրը՝ մեկը փողոցում հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

Իմ ֆանատիզմի կարմիր աշխարհը՝ կապույտ աշխարհի և վախի սև աշխարհից հետո: Այստեղ մարմնավորվում են իմ բոլոր խելագար ցանկությունները:

Ես գտնվում եմ Երրորդ երկնքում: Հաճույքի, կրակի, խոնավ շոգի զգացողություն:  Քաղցր կրքոտություն: Ես հանդիպում եմ իմ բոլոր անհեթեթ սեքսուալ ֆանտազիաներին, ամենագաղտնի ցանկություններին: Ես այստեղ մի փոքր հապաղում եմ: Գիտակցությանս մեջ առաջանում են հատկապես հուզիչ տեսարանները: Ամենագեղեցիկ դերասանուհիները և ֆոտոմոդելները ինձ իրենց գիրկն են կանչում:

Իմ կինը և նախկին սիրուհին հանդիպում են ինչ-որ գեղեցիկ երիտասարդների:

Ես ուզում եմ մնալ այստեղ, բայց ի վերջո հետևում եմ գլխավոր լույսին, ինչպես ջրասուզակը վախենում եմ հեռանալ անվտանգության պարանից; Այսպես ես անցնում եմ Մոկ 3-ը:

Մենք կցանկանայինք, որ մահ չլիներ, բայց, ի երջանկություն մեզ, այն կա, եթե ձեզ հետաքրքրում է իմ կարծիքը: Ամենավատ բանը, որ կարող է մեզ հետ կատարվել անմահ դառնալն է: Այ քեզ ձանձրույթ, դուք այդպես չեք կարծում:

Աղբյուրը՝ մեկը փողոցում հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

Չորրորդ երկինք՝ նարնջագույն տարածք: Սա այն տեղն է, որ ցավ ես զգում անցնող ժամանակի համար: Հորիզոնի մեջ լցվող մահացածների անվերջանալի հերթ:

Հագուստներին նայելով եզրակացնում եմ, որ որոշները հերթի են  կանգնած երկար դարեր: Եթե միայն նրանք աղետների մասին պատմող ֆիլմի դերասաններ չեն, որ մահացել են նկարահանումների ժամանակ, ապա այստեղ պետք է սպասել շատ երկար:

Եվ նրանք սպասում են:

Նարնջագույն տարածքը երևի թե այն տեղն է, որը քրիստոնեական կրոնի մեջ անվանում են քավարան: Ես զգում եմ, որ մենք էլ պիտի կանգնենք հերթի և սպասենք: Ճիշտ է, դեռևս Երկրի վրա իմ մոտ առաջացել էր վատ սովորություն՝ երբեք չսպասել հերթի և բոլորին անցնել: Դրա պատճառով ես հաճախակի սկանդալների մեջ էի ընկնում և երբեմն էլ կռիվների: Եվ ինչ, մենք անցնում ենք բոլորին: Որոշները ընդդիմանում են և գոռում, որ մենք իրավունք չունենք, բայց ոչ ոք մեզ չի կանգնեցնում:

Հերթ անցնելով ես հանդիպում եմ հին պատերազմների հերոսներին, որոնց մասին գրում են դասագրքերում, հին հունական փիլիսոփաների, այլևս գոյություն չունեցող երկրների թագավորներին:

Ես մի քանիսից կցանկանայի ինքնագիր վերցնել, բայց վայրը դրա համար այնքան էլ հարմար չէ:

Ռոզան, Ամանդան և ես թռչում ենք մեռածների վրայով: Նրանք կազմում են լայն հոսք, որը ձգվում է դեպի լույսը: Նարնջագույն տարածքի մուտքը հանդիսանում է նրա աղբյուրը, ինչքան գնում ես, այնքան մահացածների հերթը դառնում է ավելի նեղ՝ մինչև վերածվում է նեղ առվի: Խորության մեջ նոր բաց գույնի պատն է: Մենք անցնում ենք Մոկ 4-ը:

Ես մահվան մասին երբեք չեմ մտածել: Ես վախենում եմ, որ նրա մասին մտածեմ, նրան կգրավեմ: Ես ուղղակի ապրում եմ ու ապրում եմ, իսկ հետո թող լինի ինչ կլինի, այնտեղ կտեսնենք:

Աղբյուրը՝ մեկը  փողոցում հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

Ահա և մենք Հինգերորդ երկնքում ենք: Սա դեղին տարածքն է՝ ճանաչման, գիտելիքի աշխարհը: Այստեղ են բացահայտվում մարդկության բոլոր մեծագույն գաղտնիքները: Ճանապարհին ես հավաքում եմ որոշ արժեքավոր տեղեկություններ, որոնք, ցավոք, չեմ կարող փոխանցել նրանց, ովքեր դեռ ողջ են:

Մեծ իմաստության զգացողություն: Որոշ ձայներ բացատրում են ինձ այնպիսի բաներ, որ մինչ այդ  ես երբեք չեմ կարողացել հասկանալ: Ես լսում եմ պատասխաններն այն հարցերին, որոնք փորձել եմ լուծել ողջ կյանքի ընթացքում:

Մահացածների հերթը դառնում է ավելի քիչ:

Շատերը հապաղում են՝ լսելու ժամանակին  իրենց տանջող հարցերի պատասխանը: Առուները առվակների են վերածվում: Ես փորձում եմ  չգայթակղվել  գիտակցության այս խաղերով: Ես հետևում եմ լույսի շողին: Ես անցնում եմ Մոկ 5-ը  և ընկնում եմ …

Զարմանք:

Այո՛,  պետք է ասեմ,ես կիսել եմ այդ զարմանքը: Ինձ վերջերս են լավ պահվածքի համար  բաց թողել բանտից երեսուն տարվա բանտարկությունից հետո: Այնպես որ հիմա ես կարող եմ ամբողջովին ազատ խոսել: Ես տասնչորս մարդ եմ սպանել: Երբ ես սպանում էի, ինձ զարմացնում էր ցնցված, նույնիսկ չգուշակող մարդկանց դեմքերը, այն բանից հետո , երբ ես նրանց հայտարարում էի, որ նրանց կյանքին վերջ կդնեմ: Այնպիսի տպավորություն էր, որ նրանք որոշել էին, որ իրենց կյանքը պատկանում է իրենց, ինչպես մեքենան, շունը կամ տունը:

Աղբյուրը՝ մեկը փողոցում հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

…Վեցերորդ երկնքում: Կանաչ տարածություն: Այստեղ թագավորում է Գեղեցկությունը:  Հարմոնյայի և գույնի զգացողություն, ամեն ինչ,  ինչպես քնի մեջ կամ երազներում: Ես ինձ տգեղ եմ զգում  և անճոռնի:  Մահացածներից շատերը կանգնում են այստեղ՝ հմայվելով Գեղեցկությամբ:

Ռոզան քաշում է իմ ձեռքից: Հարկավոր է շարունակել ճանապարհը և չկախարդվել այդ տեսարաններով:

Մենք շարժվում ենք առաջ: Գնալով ավելի քչանում ենք:

Ես անցնում եմ Մոկ 6-ը և ընկնում եմ …. Յոթերորդ երկինք՝ սպիտակ տարածք:

Այստեղ, կարծես թե մահացածների արտագաղթն ավարտվում է: Լույսը գալիս է լեռաշղթայից: Ամենաբարձր  լեռը ավելի վառ լույս է արձակում: Ես ուղղվում է դեպի այն: Արահետը տանում է դեպի Սարսափելի վճռի սարահարթը:

Արահետի կենտրոնում շարված են մահացածները: Հերթը դանդաղ է առաջ ընթանում: Յուրաքանչյուր հոգին սպասում է, որ իրենից առաջ կանգնածին կանչեն դռան մոտ և զբաղեցնում է  նրա տեղը հերթում:

Մենք էլ ենք հերթ կանգնում:

Մեր ետևից անցնում է ինչ-որ լույս արձակող պատկեր: Ես նրան ճանաչում եմ առաջին հայացքից: Նա Դրախտի բանալիների պահապանն է: Հին եգիպտացիները նրան անվանում էին Անուբիս, հնդիկներն անվանում էին մահվան աստված Յամա, հույները՝ Հարանոմ, ով մարդկանց անցկացնում էր Ստիքս գետով, հռոմեացիները՝ Մերկուրի էին կոչում, իսկ քրիստոնյաները՝ Սուրբ Պետրոս:

-Եկե՛ք իմ հետևից…

Նա բարձրահասակ, մորուքավոր տղամարդ է՝ ամբարտավան դեմքի արտահայտությամբ:

-Լավ:

Նա ժպտում է և խոնարհում գլուխը: Հիանալի է, երբ ես խոսում եմ, նա լսում է: Նա տանում է մեզ ուղիղ դեպի Սարսափելի դատաստանը: Մենք կանգնում ենք երեք դատավորների առաջ, որոնք  լուռ սկսում են մեզ  դիտել: Ես լսում եմ, թե ինչպես է սուրբ Պետրոսը հայտարարում.

Ազգանունը՝ Պենսոն:

Անունը՝ Միշել:

Ազգությունը՝ ֆրանսիացի:

Մազերի գույնը վերջին կյանքում՝ սև:

Աչքերը ՝ շականակագույն:

Հասակը վերջին կյանքում՝ մեկ մետր յոթանասուն սանտիմետր:

Հատուկ նշաններ՝ չունի:

Բացասական գիծը՝ անվստահությունը:

Դրական գիծը՝ հետաքրքրասիրությունը:

Ես գիտեմ, ովքեր են այս դատավորները: Տարբեր դիցաբանություններում նրանք տարբեր անուններ ունեն: Հույների մոտ՝ Զևս, Թեմիս, Թանատոս: Եգիպտացիների մոտ՝ Մաատ, Օզիրիս, Տոտ: Ճապոնացիների մոտ՝ Իզանամի, Իզա նագի և Օմագան: Քրիստոնյանների համար դրանք երեք հրեշտակապետներն են՝ Գաբրիելը, Միքայելը և Ռաֆայելը:

-Քո հոգին կկշռվի,- հայտարարում է ինձ ամենաբարձրահասակը՝ Գաբրիելը:

Ուրեմն հենց այս ավշահյութն է իմ հոգին…

-Նրանց երեքին միասին է պետք դատել,- ավելացնում է ամենագերը՝ Ռաֆայելը:

Նրանց դատն արագ է անցնում: Հրեշտակապետները մեզ մեղադրում են նրանում, որ  մեր թանատոսյան հետազոտություններում մենք չափազանց շուտ և մանրամասն ենք բացահայտել անդրշիրիմյան կյանքի գաղտնիքները, որոնք կարող էին իմանալ միայն մեծ լուսավորյալները: Իբր մենք իրավուն չունեինք մարդկանց բացահայտել ինչպես կյանքի, այնպես էլ մահվան իմաստը:

Շարժվելով մաքուր հետաքրքրությամբ՝ մենք բացահայտեցինք Յոթ երկինքները և այդ մասին տեղեկացրեցինք հասարակությանը՝ ամբողջովին անվճար և առանց հոգևորի:

-Ինչ- որ մեկն այստեղ ձեզ իրավունք չէր տվել տարածել այդպիսի գաղտնի տեղեկություն:

-Եթե դուք ցանկանայիք այն թաքցնել  դիցաբանության դիմակի տակ….

-Եթե դուք գոնե այդ ամենի հետ ծնոթանալու որոշակի պայմաններ դնեիք….

Հրեշտակապետները խոսում են այն բոլոր բացասական հետևանքների մասին, որոնց կարող է բերել մահվան իրազեկության մասին մեր հապշտապ  տեղեկության տարածումը:

Մարդիկ կսկսեն ինքանսպան լինել ուղղակի հետաքրքրասիրությունից, որպեսզի լինեն Դրախտում, զբոսաշրջիկների պես:

Բարեբախտաբար, մենք ժամանակին խառնվեցինք, որպեսզի դեռ չծնված սպանենք ձեր բոլոր վտանգավոր գործերը:

Հրեշտակապետները կարծում էին, որ պետք է վերացնել թանտոսյան բոլոր աշխատանքները, ամենը, ինչ կա գրքերում, խանութներում, գրադարաններում: Նրանք կարծում էին, որ պետք է մարդկանց հիշողությունը փոխել, որպեսզի հեռացնեն նրանցից բոլոր հիշողությունները մեր արարքների վերաբերյալ: Բարեբախտաբար, դա չարեցին: Թանտոսյան տեսության մասին գիրքը ոչ մի հաջողություն չունեցավ: Որոշ ընթերցողներ, որոնց ձեռքն էր ընկել գիրքը մտածել էին, թե դա գիտաֆանտաստիկ վեպ է: Մեր գրքի մուտքն անցավ աննկատ, այն սուզվեց նոր հրատարակությունների ծովում:

 Ահա հիմա հենց այսպես է իրականանում նոր գրաքննությունը՝  ոչ թե սահմանափակումներով, այլ պահեստավորումներով:Գրքերը, որոնք կարող են անհանգստացնել, լցվում են անճաշակ թղթի թափոններով:

Չնայած հրեշտակապետները չէին կարող անմիջապես խառնվել, նրանք շատ անհանգստացած էին, և հիմա մենք պետք է դրա համար վճարենք: Հնարավոր լոկ մի վճիռ՝ դատապարտվել:

_Ինչի՞ն,-հարցրեց Ամանդինը,-Դժոխքի՞:

Երեք հրեշտակապետները նայեցին նրան մեծամտորեն:

-Դժո՞խք: Դժբախտաբար, այն գոյություն չունի: Կա միայն Դրախտ և ….Երկիր:Նրանք, ովքեր տապալվեցին դատարանում, դատապարտվում են Երկիր վերադառնալուն և վերամարմնավորվել:

-Այլ կերպ կարելի է ասել, որ Դժոխքը դա հենց Երկիրն է,- ուրախ նկատեց հրեշտակապետ Ռաֆայելը:

Գաբրիել հրեշտակապետը հիշեցնում է.

-Վերամարմնավորում նույնն է, ինչ ավարտական քննությունները Լիցեյում:Եթե չես հանձնել, պետք է վերահանձնես: Ինչ վերաբերում է ձեզ, դուք հենց տպալեցիք: Այնպես որ հետդարձ սկզբական դիրքեր և նոր քննաշրջան:

Ես խոնարհում եմ գլուխս:

Իմ կինը՝ Ռոզան, իմ ընկերուհին՝ Ամանդան, մենք բոլորս մտածում ենք մի բանի մասին. <<Եվս մի կյանք, իսկ  ինչի՞ համար>>:

Ինչքան մարդիկ մեզնից առաջ պետք է այդպես սատկեին:

Բայց մյուս մեռածները անհամբեր են: Մեզ շտապեցնում են, որ ազատենք տեղը: Սուրբ Պետրոսը մեզ տանում է դեպի սարը:Մենք բարձրանում ենք բարձունքի վրա: Նրանից վառ լուս է դուրս գալիս, որն էլ մեզ բերեց սարսափելի դատաստանի առաջ:

Ներքևում երևում են երկու անցքեր: Նրանցից մեկի մուտքը կավաքարի գույն ունի, իսկ մյուսը մուգ կապույտ է: Կաքավաքարի գույն ունեցողը տանում է դեպի Երկիր՝ դեպի նոր վերամարմնավորում, կապույտը՝ հրեշտակների երկիր: Ցուցատախտակ չկա, բայց  այստեղ ամեն ինչի բացատրությունը առաջանում է հենց մեր գիտակցության մեջ:

Հրաժեշտ տալով, սուրբ Պետրսը թողնում է մեզ կաքավաքարի գույն ունեցող գետնանցումի մուտքի մոտ:

-Մինչ հանդիպում , ձեր ապագա կյանքից հետո,- լակոնիկ ոճով շպրտում է նա:

Մենք առաջ են շարժվում գետնանցումով: Ճանապարհի կեսին ընդհարվում ենք  անփայլ թաղանթի, որ նման է  Յոթ երկինքները փակող Մոկի: Այն անցնելով մենք ընկնում ենք նոր կյանք: Ամանդան ինձ է նայում և պատրաստ է գնալ առաջինը:

-Հաջողություն, ընկերներ: Փորձենք հանդիպել ապագա կյանքում:

Նա ինձ աննկատելի աչքով է անում: Նրան չհաջողվեց ինձ իր մշտական ընկերը դարձնել այս կյանքում: Երևի ապագայում դա  հաջողելու հույս ունի:

-Առաջ նոր արկածների հետևից ,-ասում է նա և հրաժեշտ տալիս:

Ռոզան գրկում է ինձ: Ես շշնջում եմ նրա ականջին թանատոսյան տեսության մեծ գաղութաբնակների պատերազմների կարգախոսը՝ մահացածների մայրցամաքի գրավման մասին:

-Ես ու դու միասին բոլոր սրիկաների դեմ:

Քանի որ մենք մարմին չունենք, որոնք կարելի է գրկել, մեր երկուսի ավիշահյութերը համբուրվում են շրթունքներից: Ես ոչինչ չեմ զգում, բայց իմ ամբողջ էությունը գրգռված է:

_Միասին…,-կրկնում է նա արձագանքի նման:

Մի վայրկյան մենք բռնում ենք իրար ձեռք:Իրար ենք դիպչում մատների ծայրերով: Դրանք միանում  են իրար, հետո, ի վերջո, առանձնանում են:

Ռոզան շրջվում է և արագ ուղղվում դեպի իր վերամարմնավորումը:

Հիմա իմ հերթն է: Վստահ քայլերով ես գնում եմ գետնանցումով՝ կրկնելով ինձ, որ ապագա կյանքում պետք է հիշել, թե ես ինչպիսի թանտոսյան եմ եղել:

Իմ ամբողջ ավշահյութը դողում է: Վերջապես ես կիմանամ՝ ինչ է պահված այս պատից այն կողմ:

Մահվան մյուս կողմից հայտնվում է ….

Լավ գրավում: Ահա թե ինչն է կարևոր: Ես կրկեսի մարմնամարզիկ եմ: Ելույթ եմ ունենում ճոճաձողին առանց ապահովող պարանի: Ամուր բռելով ես գիտեմ, որ ոչինչ չեմ վտանգում: Այնուամենայնիվ, ես երբեք չեմ մտածում մահվան մասին և ինձ հիանալի եմ զգում: Ես գիտեմ, եթե ներքև նայես, կարող ես ընկնել: Այնպես, որ չգիտեմ, թե ինչ է մահը: Եվ մեր մեջ ասած, նախընտրում եմ խոսել այլ բաների մասին: Դուք արդեն տեսել եք իմ համարը:

Աղբյուրը՝ մեկը փողոցում հասարակական կարծիքի հարցման ժամանակ:

Բերնար Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությունը՝  Տաթևիկ Աբրահամյանի: