Ճակատագրի չորս ոլորտները

Էդմոն Ուելսը մեզ տանում է հյուսիս- արևելքում գտնվող լեռների մոտ: Նա ցույց է տալիս նեղ անցումը և մենք մղվում ենք դեպի գետնանցումների լաբիրինթոսները: Վերջապես մենք հասնում ենք  մոտավորապես  հիսուն հազար մետր բարձրություն ունեցող, չորս ոլորտներով լուսավորված  հսկայական այրի:

Հրեշտակ-ուսուցիչները  թռչում են դրա շուրջ, կարծես մեղուներ լինեն, որ պտտվում են փայլող կախված ձմերուկների շուրջ:

-Այս վայրը միայն հրեշտակ-ուսուցիչների համար է,-ասում է մեր ուսուցիչը: -Բայց հաշվի առնելով ձեր ցանկությունը տեսնելու այն, ինչ ուրիշ հրեշտակները չեն տեսել և նույնիսկ չեն էլ ձգտում տեսնել , ես ուզում եմ մի քիչ բավարարել ձեր հետաքրքրասիրությունը:

Մենք մոտենում ենք:

-Բոլոր գնդակները միևնույն չափի են, բայց նրանց բաղադրությունը տարբեր է:

Առաջինում գտնվում է ջրային աշխարհի հոգին:

Երկրորդում՝ բուսականության:

Երրորդում՝ կենդանիների աշխարհի:

Չորրորդում մարդկանց աշարհի հոգին է:

Ես մոտենում եմ առաջին ոլորտին: Նրա մեջ առկայծում է լուսավոր միջուկը: Մի՞թե դա Երկրի հոգին է, հայտնի Գայան , Alma mater, որի մասին խոսել են հները:

-Նշանակում է, Երկիրը հոգի ո՞ւնի:

-Այո՛, բոլորն էլ ապրում են, իսկ այն ամենը, ինչ ապրում է, հոգի ունի,-պատասխանում է Էդմոն Ուելսը:

Եվ անշգուշորեն ավելացնում է.

-Իսկ ինչը հոգի ունի, ձգտում է զարգանալ:

Ցնցող է, ես հմայվում եմ գնդով:

-Բոլորն էլ ապրում են, ճիշտ է, նույնիսկ քարերը:

-Նույնիսկ սարերը, աղբյուրները, սալաքարերը: Բայց նրանց հոգին գտնվում է ցածր մակարդակում: Որպեսզի այն չափես, բավական է նայես միջուկի առկայծումին և կարող ես բնազդաբար որոշել հոգու վիճակը:

-Այդպիսով, -ասում եմ ես՝ սովորելով այդ ամենը,-ջուրը, լինելով առաջին մակարդակում, պետք է հարյուր կետեր ունենա, բույսերը՝ երկու հարյուր, կենդանիները՝ երեք հարյուր, իսկ մարդը՝ չորս հարյուր…

-Հենց այդպես:

Ես նայում եմ Երկրի հոգուն, բայց նա ուղիղ հարյուր կետ չունի, այլ մի փոքր ավել… հարյուր վաթսուներեք: Երկրորդ գունդը՝ անտառների, դաշտերի և ծաղիկների հոգին, նույնպես ունի ոչ թե երկու հարյուր, այլ երկու հարյուր երեսունվեց կետեր: Կենդանիների ոլորտն ունի երեք հարյուր երկու կետեր: Ինչ վերաբերում է մարդկությանը, ապա նա ունի ընդամենը երեք հարյուր երեք կետեր:

-Ինչպես,-զարմանում եմ ես,- մարդկությունը չունի չորս հարյուր կետեր:

Էդմոն Ուելսը հաստատելով գլխով է անում:

-Ինչպես ես արդեն ասել եմ, դրանում է մեր  աշխատանքի ամբողջ  իմաստը: Օգնել մարդկանց դառնալ իսկական մարդիկ՝ իրական չորրորդ: Դե, ինչպես դու տեսնում ես, մարդիկ իրենց տրված տեղը չեն զբաղեցնում: Նրանք նույնիսկ կենդանիների՝ երրորդ մակարդակի և հինգերորդ՝ իմաստունների միջև եղող կեսճանապարհին էլ չեն:  Բացակայող օղակը այդ նրանք են:

Ծիծաղս գալիս է Նիցշեի գերմարդուն վերաբերող  խոսքերից: Մինչև գերմարդ դառնալը, թող նրանք դառնան ուղղակի մարդիկ:

Ես հակվում եմ  մարդկության գունդի վրա  և ուշադիր նայում եմ վեց միլիարդ փոքրիկ փուչիկներին՝ իրենց պսպղացող միջուկներով:

Ռաուլ Ռազորբակը լռում է , բայց ես գլխի եմ ընկնում, որ նա բոլոր մարդկային հոգիների տեսքի տպավորության տակ է գտնվում:

Էդմոն Ուելսը հակվում է ոլորտների կողմը:

-Ահա մեր բոլոր հաճախորդները:  Այստեղ է հիմնական խաղը: Իմ կարծիքով, եթե մարդկությունը իր առաջ ինքնաոչնչացման նպատակ չդնի, ապա մի քանի դար հետո մահկանացուները կդառնան իրական մարդիկ, իրական չորրորդներ: Բայց մենք՝ հրեշատկներս, պետք է հսկայական աշխատանք կատարենք, որպեսզի բարձրացնենք նրանց այդ մակարդակին:

Ուելսը մեր գիտակցության մեջ նկարում է կորություն: Նա լավատես է: Մարդկությունը զարգանում է ավելի ու ավելի արագ: Ժամանակակից տրանսպորտի միջոցների և ճանապարհորդությունների քանակի աճի, գլոբալ կապերի, մշակույթի մոլորակային մասշտաբով տարածման, զանգվածային լրատվության մեծաթիվ և հասանելի միջոցների շնորհիվ իմաստունները/կամ հինգերը/ այսուհետև կարող են արագ տարածել իրենց ազդեցությունը:

-Նայե՛ք, ինչպես են մարդիկ ապրել առաջ և ինչպես ապրում հիմա: Առաջ բոլորը վախենում էին վայրի գազաններից: Այսօր նրանց նայում են կենդանաբանական այգում: Մարդիկ վախենում էին սովից, նրանք պարտավոր էին  զբաղվել ծանր և անշնորհակալ աշխատանքով: Այսօր այդ խնդիրները կատարում են ռոբոտները և համակարգիչները: Մարդն ավել շատ ազատ ժամանակ ձեռք բերեց մտածելու համար: Իսկ երբ մարդը մտածում է, նա իրեն հարցեր է տալիս:

Երրորդ հազարամյակի սկզբում մարդկանց գիտակցությունը բարձրացնելու հնարավորությունները  ավելի մեծ են, քան երբեք: Առաջ, օրինակ Հին Հունաստանում, հաշվի մեջ մտնում էին միայն <<քաղաքացիները>>, որոնք ազատ մարդիկ էին: Ստրուկները և օտարերկրացիները հաշվի մեջ չէին:  Հետագայում կամաց-կամաց բոլորը ստացան հավասար իրավունքներ:

Բերնար Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:

Նախորդ մասը: