Ժակ: Մեկ տարեկան

Ես ապրում եմ երեխայի կյանքով:

Ինձ դուր չի գալիս, որ ծնողներս բռնում են իմ ձեռքերի տակից, ինձ դուր է գալիս, երբ բռնում են ազդրերիցս և ես կարողանում եմ նստել նրանց ձեռքերին:

Հայրիկը հաճախ է ինձ օդ թռցնում:  Ես կարող եմ խփվել առաստաղին: Դրանից ես վախենում եմ: Ինչո՞ւ են հայրերը կարծում, որ երեխաներին պետք է շպրտել օդ:

Ամեն ինչ ինձ անհանգստացնում է:  Ես ուզում եմ թաքնվել վերմակի տակ ու, որ ինձ հանգիստ թողնեն:

Ինձ ներկայացրեցին մի աղջկա և ասացին, որ նա իմ քույրն է: Ինչպես երևում է, նա ուրախ է ինձ տեսնել, քանի որ անընդհատ տարբեր իրեր է խցկում բերանս և ասում . << Ահա, փոքրի'կ, պետք է ուտել>>: Նա ինձ իր տիկնիկի  սայլակն է մցնում և վազում է ամբողջ տնով ու գոռում. <<Փոքրիկը կեղտոտվել է, նրան պետք է լողացնել և աչքերը  լվանալ օճառահեղուկով>>:

Նա միակ աղջիկը չէ, ով իրեն իմ քույրն է համարում: Կան և ուրիշները, որոնց ներկայությունը ինձ հետաքրքիր է, բայց նաև վտանգավոր: Մեկը քաշում է այտս, մյուսները ՝ մազերս: Նրանցից մեկը ինձ տալիս է  ծծակ, իսկ մյուսները՝ ապտակում են:

Ես պարզեցի, որ ընտանիքում կա նաև կատու: Իմ կարծիքով դա տան ամենահանգիստ արարածն է: Նրա մորթին  իմ փափուկ արջուկների պես  փափուկ է, և նա մռմռացնում է, որը ինձ շատ է դուր գալիս:

Քույրերը փորձում են ինձ քայլել սովորեցնել: Ես արդեն մեկ անգամ ընկել եմ, և կապտուկների մասին հիշողությունը ստիպում է ինձ խուսափել հաջորդ փորձերից: Կանգնած դիրքը ինձ անհանգստացնում է: Չորս վերջույթների վրա ընկնելն այդքան էլ սարսափելի  չէ:

Բացի կատվից, տանը հանգստացնող մյուս իրերն են անոթը և հեռուստացույցը: Երբ ես նստում եմ անոթի վրա, ինձ ոչ ոք  չի անհանգստացնում: Իսկ հեռուստացույցում ամեն ինչ շարժվում է , և բացի այդ նա ևս կատվի պես մռմռացնում է:

Հեռուստացույցով անընդհատ ցույց են տալիս պատմություններ: Ես սիրում եմ պատմություններ: Նրանք օգնում են մոռանալ իմ անհանգստությունները:

Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:

Նախորդ մասը: