Զմրուխտե դուռը

Ես և  Ռաուլը փնտրում ենք  << յոթին>>  հասնելու  այլ ճանապարհ: Թռչում ենք  դեպի արևելք, բարձրանում ենք սաերերի գագթաները և փորձում ենք թռչել ավելի վերև, բայց անտեսանելի խոչնդոտը կանգնեցնում է մեզ:

-Ես քեզ ասում էի, հրեշտակների աշխարհը բանտ է,- մռայլ մռթմռթում է Ռաուլը:

Պատահական մեր առջև է հայտնվում Էդմոն Ուելսը:

-Հո, հո, այդ ինչ եք այստեղ մտմտում:

-Հերիք է , էլ այս աշխատանքը չենք անի, այդ խնդիրը անլուծելի է,-կտրուկ ասում է Ռաուլը

Էդմոն Ուելսը հասկանում է, որ հարցը լուրջ է:

-Իսկ դու ի՞նչ ես մտածում, Միշե՛լ:

Ռաուլը պատասխանում է իմ փոխարեն:

-Նրա ձվերը դեռ չեն  սաղմնավորվել , բայց արդեն նեխել են: Նրանք Միշելի վրա գցել են ինչ-որ անընդունակ Ժակի,  ինչ-որ ինքնասիրահարված վեներայի և ինչ-որ Իգորի, ում մայրը նրան սպանել է ուզում: Շատ լավ նվերներ են:

Էդմոն Ուելսը իմ ընկերոջը նույնիսկ մի հայացքի չի արժանացնում:

-Ես դիմում եմ Միշելին: Դու ի՞նչ ես մտածում, Միշել:

Ես չգիտեմ՝ ինչ պատասխանել:  Իմ ուսուցիչը պնդում է:

-Դու կարոտում ես մահկանացուի կյանքին: Վերհիշում ես քո կյանքը մարմնում:

Ես զգում եմ, որ հայտնվեցի երկու կրակների մեջտեղում: Լայն  շարժումով Էդմոն Ուելսը ընդգծում է տեսադաշտը:

-Դու տանջվել ես, դու վախեցել ես, դու հիվանդացել ես: Հիմա դու մաքուր հոգի ես՝ մատերիայից ազատված:

Այդպես ասելով՝ նա թռչում է իմ միջով:

Ռաուլը նոխկանքով վեր է գցում ուսերը:

-Բայց մենք կորցրել են բոլոր զգացմունքները: Մենք նույնիսկ  ուտել չենք կարող:

Նա  ցույց է տալի, թե իբր նստեց գոյություն չունեցող աթոռի վրա և ընկավ:

-Մենք այլևս չենք ծերանում, - ասում է Էդմոն Ուելսը:

-Եվ մենք չենք զգում անցող ժամանակը,- առարկում է Ռաուլը,-այլևս չկա վայրկյան, րոպե, ժամ, չկա  գիշեր և ցերեկ: Չկան տարվա եղանակները:

-Մենք ընդմիշտ ենք

-Բայց մենք այլևս չունենք ծննդյան օր:

Փաստարկները շատ են:

-Մենք չենք տառապում…

-Բայց մենք այլևս ոչինչ չենք զգում:

-Մենք  շփվում ենք հոգու միջոցով:

-Մենք այլևս չենք լսում երաժշտություն:

Էդմոն Ուելսը թույլ չի տալիս շփոթմունքից  ուշքի գալ:

Մենք թռչում ենք անհավատալի արագությամբ:

Բայց մենք չենք լսում անգամ քամու թրթիռը մեր դեմքին:

-Մենք մշտապես զգոն ենք:

-Բայց մենք այլևս երազներ չենք տեսնում:

Իմ ուսուցիչը փորձում է  էլի միավորներ աշխատել, բայց Ռաուլը չի հանձնվում:

-Չկան հաճույքներ:

-Բայց ցավ էլ չկա: Եվ մենք կաող ենք իմանալ բոլոր գիտելիքները,- հակաճառում է Էդմոն Ուելսը:

-Ավելին չկան գրքեր: Դրախտում նույնիսկ գրադարան չկա:

Այդ փաստարկը անհանգստացնում է իմ ուսուցչին:

-Իսկապես, մենք չունենք գրքեր, բայց…բայց..

Նա մտածում է , բայց պատասխան չի գտնում:

-Բայց…նրանք մեզ պետք չեն: Ցանկացած մահկանացուի կյանքը իր մեջ պարունակում է հիանալի խարդավանքներ՝  բոլոր վեպերից լավ, բոլոր ֆիլմերից լավ, նայե՛ք մարդու սովորական կյանքին՝ իր անսպասելիություններով, զարմանալիությամբ, տառապանքներով, կրքերով, սիրային մտահոգություններով, հաջողություններով և վայրէջքներով: Եվ դա իրական պատմությունն է, ավելի լավ չես մտածի:

Այստեղ Ռաուլ Ռազորբակը չգիտի՝ ինչ պատասխանել: Բայց Էդմոն Ուելսը չի շտապում ցնծալ:

-Առաջ ես էլ ձեզ պես ապստամբող էի:

Նա բարձրացնում է գլուխը, կարծես ուզում է նայել ամպերին: Ի վերջո ասում է.

-Հըմ…գնացինք: Ես կփորձեմ մի փոքր բավարարել ձեր հետաքրքրասիրությունը՝ բացահայտելով մի գաղտնիք:Հետևե՛ք ինձ:

Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:

Նախորդ մասը: