Փոքրիկ Ժակ: Երկու տարեկան

Այսօր ծնողներս տանը չեն, իսկ  դայակս գնաց ծխելու և խոսում է հեռախոսով պատշգամբում: Ճանապարհը ազատ է: Ուղղությունը դեպի խոհանոց: Սա հիանալի վայր է, որը ես միշտ ցանկացել եմ ավելի լավ ճանաչել: Այստեղ շատ լույսեր  կան , որոնք առկայծում են: Կան սպիտակներ, կարմիրներ և  նույնիսկ կանաչներ: Այստեղ ներշնչում ես շաքարի և կաթի բույրը,  ապխտածների և տաք շոկոլադի հոտը: Այդ օրերին  ես մշտապես հոտ եմ քաշում: Բացի այդ ես դարձել եմ մագլցելու մասնագետ:

Դե ինչ, այդ ի՞նչ է վերևում:

Բարեբախտաբար, վառարանի մոտ աթոռ է դրված: Եթե նրա վրա բարձրանում, կհասնեմ:

Ժակը կարող է վառվել, եթե ձեռքը կաթսային մոտեցնի, որտեղ փլավի համար ջուր է տաքանում:  Նրան պետք է փրկել: Ես միացնում եմ հինգ լծակները:

Բնազդ:

Փորձում եմ դայակի գիտակցության մեջ մտնել. <<Երեխան, երեխան վտանգի մեջ է խոհանոցում>>:

Բայց  ընկերոջ  հետ հեռախոսային զրույց նրան զբաղեցրել է:

Ես փորձում եմ թափանցել փոքրիկ Ժակի գիտակցության մեջ, բայց այդ գանգը ամուր է սեյֆի պես, որը անհնար է կոտրել:

Նշաններ:

Ագռավները թռչում են վարագույրի վրա և կռթկռթացնում, որպեսզի շեղեն տղայի ուշադրությունը: Իր կաթսայով զբաղված՝  նա նրանց չի տեսնում և չի լսում:

Մեդիումներ: Մոտակայքում ոչ ոք չկա: Ի՞նչ անել:

Այդ բռնակը չափազանց հեռու է, անհրաժեշտ է մի քիչ ավելի ձգել ձեռքը:  Ես, այնուամենայնիվ, կբռնեմ վերևի  այդ երկար փայտը  և կտեսնեմ, թե ինչու է նա աղմուկ և ծուխ հանում: :

Կատուները:

Մնում է կատուն:

Բարեբախտաբար, տանը կատու կա: Ես միանում եմ նրա գիտակցությանը և միանգամից շատ բաներ եմ իմանում նրա մասին: Առաջին հերթին նա աղջիկ է և անվանում են Մոնա Լիզա: Զարմանալի է, եթե մարդկանց գիտակցությունը մեզ անհասանելի է, ապա կատուն ամբողջովի բաց է: <<Անհրաժեշտ է փրկել փոքրիկ տղային>>,- ասում եմ ես նրան: Խնդիրն այն է, որ Մոնա Լիզան հասկանալով իմ պահանջը, բոլորովին չի շտապում այն կատարել: Նա ծնվել է այս տանը և երբեք այստեղից դուրս չի եկել: Քանի որ ամբողջ օրը նստում է հեռուստացույցի առաջ, գիրացել է: Նա համաձայնվում է կանգնել միայն օրվա մեջ երեք անգամ, որպեսզի ուտի  խաշված արիշտա և քիմիական կրոկետներ, որոնք պաշտում է:

Նա երբեք որս չի արել, երբեք չի կռվել, նույնիսկ երբեք փողոցով չի զբոսնել:

Նա միշտ մնացել է տաք տանը՝ բևեռված հեռուստացույցին: Մոնա Լիզան սիրելի հաղորդումներ ունի: Ամենից շատ նա սիրում է խաղեր, որտեղ մասնակիցներին տալիս են այսպիսի հարցեր. << Ինչպես է կոչվում Փղոսկրի ափի մայրաքաղաքը>>:

Այս կատուն պաշտում է, երբ մարդը սխալվում է կամ չի հասնում գլխավոր շահումին: Մարդկանց դժբախտությունները  հաստատում են նրա այն գաղափարը, որ կատու լինելը ավելի լավ է:

Նա ամբողջովին վստահում է տերերին: Չէ՛, սա էլ ավելի , նա նրանց ոչ թե իր տերերն է համարում, այլ իր հպատակները: Անհավատալի է: Այդ կենդանին վստահ է, որ աշխարհը ղեկավարում են կատունուները, ովքեր շահագործում են իր բարօրությունը ապահովող  այդ մեծ երկուոտանիներին:

Ես հրամայում եմ:

-Շարժվի՛ր, գնա՛ և փրկի՛ր փոքրիկ տղային:

Նա նույնսիկ աչքը չի թարթում:

-Ես չափազանց զբաղված եմ,-պատասխանում է ամբարտավան արարածը,- դու ի՞նչ է,  չես տեսնում, որ ես հեռուստացույց եմ նայում:

Ես Մոնա Լիզայի գիտակցության մեջ ավելի խորն եմ մտնում:

-Եթե դու չբարձրանաս, նա կմեռնի:

Նա շարունակում է հանգիստ լվացվել:

-Իսկ ինձ համար միևնույնն է: Նրանք ուրիշը կունենան: Հետո այդ բոլոր աղջիկները, դա արդեն չափազանց է: Ինչքան աղմուկ, վազք: Եվ նրանք բոլորը մեզ ցավեցնում են , քաշում են բեղերիցս: Ես չեմ սիրում փոքրիկ մարդկանց:

Ինչպե՞ս ստիպել այս կատվին փրկել երեխային:

-Լսի՛ր, փիսի՛կ, եթե դու հենց հիմա չշտապես փրկել փոքրիկ Ժակին, ես կխոչընդոտեմ հեռուստացույցի ալեհավաքի աշխատանքը:

Ես չգիտեմ, դրան ընդունակ էի, թե չէ, բայց գլխավորն այն է, որ  նա հավատաց:  Դատելով ամեն ինչից նրան պատեցին կասկածները: Ես նրա գիտակցության մեջ կարդում եմ ամպրոպի պատճառով առաջացած խոչընդոտների հիշողություն, երբ էկրանը կարծես թե ձյունով էր պատված:  Իսկ ավելի վատ եղել է գործադուլի ժամանակ, որը նրան չափազանց զայրացնում էր:

-Օյ, բարև փիսիկ: Դու առաջին անգամ ես ինձ քսմսվում: Ի՜նչ լավիկն ես, ի՜նչ հաճելի է քո մորթին շոյել: Ես ավելի լավ է  խաղամ քեզ հետ, ոչ թե վերևի փայտի:

Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:

Նախորդ մասը: