Ճարտասանությունը հայ մշակույթի հնագույն բաղադրիչներից է: Այն տարածված էր դեռ հինգերորդ դարից, սակայն առավել բեղուն է եղել տասնիներորդ դարի հայ ճարտասանական միտքը:
Նապոլեոն Հիլլը ամերիկացի հոգեբան է, փիլիսոփա և լրագրող:
Մեր գրականության մեծագույն ներկայացուցիչներից մեկը Շահան Շահնուրն է: Նրանով նշանավորվեց արևմտահայ գրականության նոր դարաշրջանը: Նա վիթխարի դեր խաղաց հայ արձակի մեջ: Նրա ամենահայտնի գործը <<Նահանջն առանց երգի>> վեպն է: Բայց Շահնուրը բացի արձակ գործեչից ունի գրած նաև բանաստեղծություններ: Նրա բանաստեղծական ժողովածուներն են
Ընտանիք... Այժմյան ընտանիքը ոչ մի նմանություն չունի այն հին նահապետական ընտանիքին: Այն ժամանակ էր, որ մարդիկ բարի էին, երեխան սիրում էր ծնողին և ընտանիքն էլ սրբություն էր: Բայց ինչն է փոխվել, ինչն է պատճառն այս մեծ փոփոխության: Ինչու հանկարծ մարդիկ սկսեցին չհասկանալ իրար: Չէ որ հենց ընտանիքում մարդ պետք է գտներ հանգստություն, զգար, որ իրեն հասկանում են: Ընտանիքում պետք է գտներ իր պաշտպանությունը, ուր իրեն շրջապատում էին հարազատ մարդիկ: Իսկ այժմյան ընտանիքը բոլորովին այլ պատկեր է ներկայացնում. երեխաները ձգտում են անկախության , ուզում են անել այն ինչ փչի խելքներին, իսկ ծնողներն էլ մշտապես բողոքում են, թե երեխաներն իրենց չեն հասկանում: Այդ ամենը այնքան է հասել, որ երեխան կարող է գոռալ ծնողի վրա, վիճել և նույնիսկ չափն անցնել... Բայց չէ որ ծնողներն են մեծացրել ու պահել երեխաներին, և ինչի համար, որ նա հիմա, մոռանալով այդ ամենը, ձեռք բարձրացնի ծնողի վրա:
Հիշում եմ իմ դպրոցական տարիները, երբ դպրոց էինք հաճախում մի շարք գրքերով, երբ գրադարանում մի շարք գրքեր էինք քրքրում, որպեսզի մի քանի տող տեղեկություն գտնենք մեզ հետաքրքրող երևույթի մասին: Իսկ հիմա այլ է , նստում ես քեզ համար, վերցնում համակարգիչը, մի քանի կոճակ ես սեղմում ու վերջ... տոննաներով ինֆորմացի, ինչքան ուզում ես կարդա: Իրավ է, ժամանակները փոխվում են, պետք է համակերպվել ժամանակի հետ: Այն ժամանակ՝ իմ դպրոցական տարիներին, ես չէի կարող պատկերացնել, որ երբևիցե բլոգ կունենամ /պատկերացում էլ չունեի թե բլոգն ինչէ/, ժամանակները փոխվել են ... փաստորեն հարմարվել եմ ժամանակի հետ......
