Նախ գնացինք հին, խոտերով լցված, մամռոտած, կիսաքանդ մի տուն. այստեղ է ապրել Չարենցը, այս բակում խաղացել, մոտակա ծառը բարձրացել, բայց երբ տեսնում ես տան ողբալի վիճակը, իսկապես տխրում ես: Եվ երբ տան մի անկյունում ինքնաբերաբար սկսում ես Չարենց կարդալ, հասկանում ես, որ եթե անգամ այս տունն էլ փլվի, այն , ինչ ստեղծվել է կապրի դարեր : Այցելած բոլոր հայերի համար այս տունը սրբատեղի էի, երկար կանգնում են, նայում, ընթերցում, ցավում տան անմխիթար վիճակի համար: Թուրքը չի հասկանա, չի ընկալի:
Գետի, կամրջի հատվածը ես կանվանեի քաղաքի կենտրոն, այստեղ է գտնվում Կարսի Առաքելոց վանքը, որը վերածված է մզկիթի, բայց վեհաշուք տեսքը չի պակասել: Անպայման նկարվում ենք:
Մի փոքր վերև՝ բարձունքում, Կարսի բերդն է, թվում է փոքր բարձունք, հեշտ ընթացք, բայց չէ, քայլում ես ու քայլում: Բավականին լավ պահպանված է և պարզ շարվածք է թվում: Իսկ վերևից՝ բերդի բարձունքից, երևում է ամբողջ քաղաքը՝ չքնաղ, գույներով... Նկարվելու լավ ֆոն է և հիանալու պահ...
Հետո, երբ եղա Գյումրիում, շինությունների, տների շարվածքը շատ նմանեցրի Կարսին, չգիտեմ, համամիտ կլինե՞ք, թե՞ ոչ, բայց ինչ-որ ներքին նմանություն իսկապես կա...
02.09.2018
Комментариев нет:
Отправить комментарий