,,Յոթի,, հանելուկը

Ռաուլն ինձ տանում է ծեր տիկին հրեշտակի մոտ, որին ես գիտեմ թերթերի նկարներից: Մայր Թերեզան է:

-Երկրի վրա նա ընդամենը մեծահոգություն էր ուսումնասիրում: Սրբերի սուրբն է: Եվ ինչ, նրա մոտ արդեն հաճախորդների չորրորդ շարքն է, և նա այդպես էլ ոչինչ չի կարողանում անել: Այնպես որ, եթե մայր Թերեզան չի կարողացել դառնալ 7, ուրեմն ոչ ոք չի կարող:

Տատիկը իսկապես  շփոթված է թվում:  Նայում է իր ոլորտներին և անընդհատ ոչ բարձր վանկարկումներ  անում: Կարծես թե իսկապես խաշվել է՝ եփված ձվերը կաթսայից հանելուց:

-Էդմոն Ուելսը ասում է, որ մենք կյանքում ընդհարվում ենք միայն այն  խնդիրներին, որոնք պատրաստ ենք լուծել:

Ռաուլը կառուցում է նողկալի ական:

-Մտածում ես դու ամեն ինչ հասկացար: Մենք նույնիսկ բավական գիտակցություն չունենք, որ գնահատենք սեփական անիրազեկությունը:

-Գիտելիքի Դեղին աշխարհում ես ստացա պատասխաններ այն հարցերին , որ ինքս ինձ տալիս էի, երբ մահկանացու էի:

Էդմոն Ուելսը սովորեցրեց ինձ, որ գիտակցության  էվոլյուցիան կայանում է հնդկական թվերի ձևի գաղտնիքի մեջ:

-Դու կարծո՞ւմ ես: Առաջ մենք թանատոսյաններ էինք, հոգևոր մարդիկ: Մենք 5 էինք: Հիմա մենք հրեշտակներ ենք ՝ 6: Հաջորդ էտապում մենք պետք է դառնանք 7: Բայց ի՞նչ է 7:

-7-ը գոյ է, որը հավաքել է յոթհարյուր կետեր.-հանկարծակի ասում եմ ես:

 Ես զգում եմ, որ եթե ոչ նյութական չլինեի, Ռաուլը ինձ կթափահարեր տանձի պես:

-Ես կոնկրետ եմ հարցնում, ի՞նչ է 7-ը: Սուպեր հրեշտա՞կ: Այլ էությո՞ւն: Իմ կարծիքով, եթե դու նայես խեղճ  5-ի  և մեր տարբերությունը, մտահոգվելու բան կա, այն հարցի մասին, թե ով կարող է լիել այդ 7-ը:

Չնայած իմ ընկերոջ տաքանալուն, ես մնում են կասկածելի: Նա երազկոտ տեսք է ընդունում:

-Պետք է որ հիանալի լինի դառնալ 7: Ես կարդացել եմ ինչ-որ բան:  Հրեշտակների տակ, ինչպես գրում են, գտնվում են խերուվիմներ ու սերաֆիմներ: Այնտեղ դրված է հարց աստվածության մասին, գահերի մասին: Բայց ես մտածում եմ , որ հրեշատակների տակ, շատ հնարավոր է լինեն …

Նա անցնում է շշուկով խոսելուն, կարծես թե վախենում է, որ իրեն կարող են լսել:

-Աստվածներ:

Ես գիտեմ հին ընկերոջս, որ սիրում է առաջադրել ամենախենթ գաղափարները:

-Իսկ դու ինչո՞ւ ես խոսում աստվածների մասին, ոչ թե աստծո:

Երևում է նա երկար է մտածում այդ հարցի շուրջ:

-Եբրաերենում աստծուն անվանում են «EL», բայց նրա մասին եղած տեքստերում գրվում է «ELOHIM», իսկ դա հոգնակի թիվ է:

Կարծես թե մենք ոտքներս դնում ենք մակերևույթին, կարծես Երկի վրա լինենք:

-Դու այդ մասին խոսում ես ուրիշ հրեշտակների հետ: Նրաք ի՞նչ են մտածում:

-Այդ գործընթացում հրեշտակները այնքան էլ չեն տարբերվում մահկանացուներից:  Կեսը հավատում է աստծուն: Մեկ երրորդը աթեիստներ են, նրան չեն հավատում, մեկ քառորդը ագնոստիկներ են մեր նման և խոստովանում են, որ չգիտեն աստված գոյություն ունի թե չէ:

Կեսը, մեկ երրորդը և քառորդը, դա մի փոքր ավելի մեկ ամբողջությունից:

Նորմալ է: Կան այնպիսինները, որոնք երկու տեսակետ ունեն,-ասում է իմ ընկերը:

Նա կրկնում է կետերով

-1Մարդիկ,2 իմաստուններ, 3հրեշտակներ, 4աստվածներ, տրամաբանական է, ճիշտ է:

Ես միանգամից չեմ պատասխանում:  Մահկանացուներին ոչինչ հայտնի չէ աստծո գոյության կամ չգոյություն մասին: Նրանք ոչ մի ապացույց չունեն, այնպես որ ավելի լավ է այս հարցում համեստ մնալ:

Միշել Պենսոնի համար, որը ես էի, ազնիվ մարդու դիրքը եղել է ագնոստիցիզմի մեջ, agnostos բառից՝ համոզված չեմ: Իմ կարծիքով  ագնոստիցիզմը  հինալի համընկնում է Բլեզ Պասկալի հայտնի գրազի հետ, որը կարծում էր, թե ավելի լավ է ակնկալել Աստծո գոյությունը: Երկրի վրա ես գտնում էի, որ կա միայն մեկ հնարավորություն երկուսից, որ մահվանից հետո գալիս է ուրիշ կյանք, մեկ հնարավորություն երկուսից, որ հրեշտակներ գոյություն ունեն , մեկ հնարավորություն երկուսից, որ գոյություն ունի Դրախտ:  Թանատոսյանների արկածները ցույց տվեցին, որ  ես չէի սխալվում:  Տվյալ պահին ես գտնում են անհրաժեշտ է  մեծացնել կամ փոքրացնել Աստծո գոյության հնարավորությունները: Ինձ համար Ածտվածը հիպոթեզ է՝  հիսուն տոկոս հավանականությամբ: Ռաուլը շարունակում է

-Այստեղ ասում են, որ <<վերևից>> հրահանգ է եկել՝ այլևս ոչ մի հրաշք, մեսիաներ, մարգարեներ, նոր հավատներ: Ով կարող է ունենալ այդքան իշխանություն և ժամանակի տեսություն, որպեսզիի ընդունի նմանատիպ որոշում, եթե ոչ Աստված կամ աստվածները:

Ռաուլը գոհ է թողած ազդեցությունից: Նա տեսնում է, որ ես հաղթված եմ:  Նշանակում է իմ հաջորդ առաքելությունը աստված դառնալն է: Ես նույնիսկ չեմ համարձակվում այդ մասին մտածել:

-Այս դուռը տանում է Օլիմպ, ես դրանում համոզված եմ,-ասում է Ռաուլ Ռազորբակը` ցույց տալով Զմրուխտե դուռը:

-Դե լավ: Ես պետք է Երկիր գնամ, որ ներկա լինեմ իմ հաճախորդների ծնունդին,-ասում եմ ես:

-Ես քեզ հետ կգամ:

Այ քեզ նորություն:

-Դու ուզում ես ինձ հետ Երկիր գա՞լ:

-Այո՛, ասում է նա,-Վաղուց այնտեղ չեմ եղել: Ավելի ճիշտ այն պահից սկսած, ինչ վերջին անգամ մատնահետքերս էի թողնում:

-Դու հիանալի գիտես, որ բացի այդ պահերից, Երկիր վերադառնալ չի թույլատրվում:

Ռաուլը կրկնակի սալտո է անում, որ ցույց տա՝ ուզում է տաքանալ,  որպեսզի թռչի երկար հեռավորություն:

-Չի թույլատրվում, չի թույլատրվում: Գնացինք , Միշե՛լ, ես եղել և մնում եմ ապստամբ:

Նա կանգնում է իմ առջև և դեմքին հրեշտակային արտահայտություն տալով հիշողությամբ պատմում է հատված  Էդմոն Ուելսի <<Բացարձակ և հարաբերական գիտելիքների հանրագիտարան>> գրքից չորրորդ հատորից, որը սովորել է անգիր:

 Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:

Նախորդ մասը: