.jpg)
Ուրախություն: <<Յուրաքանչյուր
մարդու պարտքն է ծաղկեցնել սեփական ներքին ուրախությունը>>: Բայց
շատ կրոններ մոռացել են այդ օերնքը: Եկեղեցիների մեծամասնությունը մութ է և սառը:
Պատարագային երաժշտությունը տխուր է: Քահանաները սև հագուստ են հագնում: Արարողությունները
փառաբանում են նահատակների խոշտանգումները և մրցում են վայրագություններ
պատկերելով: Կարծես թե իրենց մարգարեների տանջանքները եղել են նրանց ճշմարտության վկաները:
Արդյոք ուրախությունը Աստծուն իր գոյության համար
շնորհակալություն հայտնելու ամենանալավ միջոցը չէ՞: Իսկ եթե Աստված գոյություն
ունի, ինչո՞ւ նա պետք է մռայլ գոյություն լինի:
Միակ նկատելի բացառությունը Դաո գիրքն է՝
կրոնափիլիսոփայական գիրքը, որտեղ առաջարկվում է ծիծաղել բոլորի վրա, նաև ինքդ քեզ
վրա, և հոսպելները՝
հիմներ, որոնք ուրախ երգում են հյուսիսամերիկյան սևամորթերը արարողությունների և
թաղումների ժամանակ:
Էդմոն Ուելս
Բացարձակ և հարաբերական գիտելիքների հանրագիտարան, հատոր
4:
Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий