Մենք անցնում ենք կապույտ Շափյուղյա դռան միջով:
Զգույշ, որպեսզի հրեշտակապետները չնկատեն, հասնում ենք Ստիքսին և շարժվում ենք նրա երկայնքով: Մենք կտրում
անցնում ենք մեռածների մայրցամաքի յոթ տարածքները, դուրս ենք գալիս կենտրոնական մասից, մտնում ենք մութ
տիեզերքի մեջ և թռչում ենք դեպի Երկիր: Հրեշտակ լինելով ավելի արագ ենք գնում, քան
մահացած: Ինձ թվում է, որ ես թռչում եմ լույսի արագությանը մոտ արագությամբ: Շուտով մենք հեռվու սկսում ենք տարբերել հարազատ
մոլորակը: Մենք դուրս ենք գալիս մթնոլորտ՝ փոքրիկ երկնաքարերի հետ միաժամանակ, որոնք
այրվում են նրա մեջ և որոնց մարդիկ անվանում են ընկնող աստղեր:
Մենք թռչում ենք ինքնաթիռի մոտով, որից թռչում ենք անկարգելով
մարդիկ՝ ազատ անկման սիրահարներ: Ռաուլը տեղավորվում է մահկանացուներից մեկի առջև,
ով ,իհարկե, նրան չի տեսնում, և զվարճանում է նրանով, որ կրկնակի անցնում է նրանից
անկման արագությամբ: Ես խնդրում եմ նրան վերջ տալ այդ երեխայությանը: Իմ ձվերից մեկը
քիչ –քիչ լուսավառվում է:
Մենք վայրէջք ենք կատարում ինչ որ տեղ Տոսկանյան հովտում:
Կարոտ: Մենք մի զգացողություն ունենք, որ պիտի որ զգային
առաջին աստղագնացները թռիչքից տուն վերադառնալիս:
Միայն հիմա մեր տունը այլևս այստեղ՝ ներքևում չէ, այլ այնտեղ՝վերևում: Այնպիսի զգացողություն ունեմ կարծես թե ինքս ինձ
մոտ օտար եմ :
Ռաուլը նշան է անում, որ այլևս ոչ մի վայրկյան չենք կարող
կորցնել: Անհրաժեշտ է արագ գնալ Պեր պինյան հոսպիտալ, որտեղ ինձ սպասում է առաջին հաճախորդը՝
Ժակ Նեմրոն:
Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий