Պապադոպուլոս

Էդմոն Ուելսը հայտարարում է գաղտնիքների ավարտի մասին:  Եվ իսկապես, նրա բոլոր գաղտնիքները վատ են քողարկված:

Նրա Ուելս Պապադոպուլսոը կուսակրոն ճգնավոր է: Նա տուն է սարքել, այնտեղ է քարշ տվել սննդի պաշարներ, որոնք կհերիքեն մինչև կյանքի վերջ, և փակվել:

Իր ապաստարանը որտեղ պատահի չի կառուցել: Այն գտնվում է Անդախի Կորդիլերի հեռավոր և բարձր տիրույթներից մեկում՝ Պերույում գտնվող Կուսկոյի շրջանում:

Այնտեղ Պապադոպուսը մեդիտացիայով է զբաղվում և գրում է: Այդ մարդը այնքան էլ բարձրահասակ չէ, սև գանգուր մորուքով, անհամաչափ մեծ եղունգներով: Երբ տաս տարի ապրում ես քսան քառակուսի մետր սենյակում, սկսում ես մոռանալ հագուստի և անձնական հիգենիայի մասին: Ճգնավորին այցելում են միայն սարդերը:

Երբ մենք հայտնվեցինք նրա մոտ, կուսակրոնը զաբաղված էր  Էդմմոն Ուելսի վերջին աֆորիզմը գրանցելով: Տեքստում ասվում է, որ համակարգը հասկանալու համար անհրաժեշտ է դուրս գալ նրա սահմաններից: Այդ պնդումը դուր է գալիս իմ ընկեր Ռաուլին: Մենք հենց դրանով էլ զբաղված ենք, այնպես չէ՞: Երբ մենք մոտենում ենք, որպեսզի ավելի լավ տեսնենք տեքստը, Պապադոպուլոսը կտրուկ դադարեցնում է գրելը:

-Ո՞վ կա այստեղ:

Դա կարծես սառը ցնցուղ լինի: Մահկանացուն զգում է մեր ներկայությունը: Արագ պահարանի հետևն անցնենք: Նա հոտոտում է օդը:

-Ես զգում եմ ձեր հոտը, դուք այստեղ եք, այնպես չէ՞:

Այս փոքրիկ մարդն անկասկած մեծագույն մեդիում է: Նա մկան հոտն առած կատվի պես պտտվում է տարբեր կողմեր:

-Ես զգում եմ, որ դուք այստեղ եք, սուրբ Էդմոն:

Մենք փորձում ենք ճնշել մեզնից առկայծող ճառագայթները:

-Դուք այստեղ եք, սուրբ Էդմոն: Ես դա գիտեմ, ես դա զգում եմ:

Կարող է  պատկերացնել, որ երբևէ հրեշտակ կդառնամ, ով վախենում է մարդկանցից…

-Ես ձեզ արդեն վաղուց եմ սպասում,- շշնջում է գրագիրը,-բացարձակ գիտելիքը մի բան է, բայց մենակությունն այլ բան է:

Մենք Ռաուլի հետ չենք շարժվում:

-Ես հոգնել եմ միստիկ լինելուց, ամեն բան իր սահմանն ունի: Դուք ասացիք, որ երազում ամեն ինչ կթելադրեք, թե ինչ պետք է գրեմ: Այդ պահից սկսած, ամեն առավոտ իմ գլխում պատրաստի տեքստ կա, բայց ինչ վերաբերում է ձեզ տեսնելուն…

Մենք սեղմվում ենք ամբողջ ուժով: Նա բացականչում է

-Ահա, ես ձեզ նկատեցի, սուրբ Էդմոն:

Նա մոտենում է պահարանին և պատրաստվում է այն հրել: Հետո մտափոխվում է և վերադառնում է սենյակի մեջտեղը:

-Դե ինչ, եթե դուք այդպիսինն եք, ապա ես զարմանում եմ,-զայրացած շպրտում է նա:- Շատ ափսոս, բայց ես կոպտությունը տանել չեմ կարողանում:

Ծայրահեղ գրգռված հույն ճգնավորը վերցնում է հսկա մուրճը և նրանով սկսում է խփել դրսի դուռը փակած աղյուսներին:

Մեր պատճառով նա ուզում է լքել իր խուցը: Ես հրում եմ Ռաուլին արմունկով:

-Չպետք է թույլ տանք նրան անել դա: Էդմոն Ուելսը դա մեզ  երբեք չի ների:

-Ինձ մոտ արի արտաքին աշխարհ, ինձ մոտ եկեք գեղեցիկ կանայք,- նա  խելագարի պես  գոռում է ամբողջ կոկորդով ,- ես հրաժարվում եմ իմ տված  բարոյականության երդումից: Ես հրաժարվում եմ իմ տված բոլոր երդումներից: Չխոսելու երդումից, աղոթելու երդումից: Ինձ մոտ եկեք ռեստորաններ և պալատներ, ինձ մոտ արի իրական աշխարհ:

Յուրաքնաչյուր արատահայտությանը ուղեկցում է մուրճի հարվածը:

-Կորցնել տաս տարի փիլիսոփայական աֆորիզմների գրության վրա, շատ շնորհակալ եմ: Իսկ հետո, երբ նա գալիս է ինձ մոտ, չի ասում ո՛չ բարև, ո՛չ ցտեսություն: Այո՛, այլևս ինձ չես խաբի: Կրոնն ափիոն է ժողովուրդների համար: Իսկ ես՝ հիմարս, շտապեցի կուսակրոն ճգնավոր դառնալ սարերում, երբ ինձ մոտ հայտնվեց լուսավոր էակը և խնդրեց այդ մասին…

-Պետք է  մեզնից մեկը երևա,- ասում եմ ես:

-Դու,-պատասխանում է Ռաուլը:

-Ոչ, դու:

Շարունակելով խփել մուրճով , հույնը երգում է <<Պինկ Ֆլոյդ>> խմբի <<Պատը>> երգը

...We don't need your education...

Աղյուսի կտորները թռչում են բոլոր կեղմերով և փոշի են բարձրացնում: Ես վճռական հրում եմ Ռաուլին մեր թաքստոցից՝ պահարանի ետևից: Ճգնավորը սառում է: Նա նրան տեսավ: Նա իսկական մեդիում է ՝ բազմաթիվ ընդունակություններով: Նա ապուշ է կտրում և ծնկի է գալիս՝ ծալելով ձեռքերը:

-Վերջապես տեսիլք,-ոգևորված արտաբերում է նա:

-Է՜ էէ՜ ,-ասում էՌաուլը, ով որոշեց մեծացնել աուրայի լույսը՝ ավելի էֆեկտիվ լինելու համար:

Հաճույք է տեսնվել  ամեն ինչից բարձր մսից ու արյունից կազմված մարդկանց կողմից: Ուելս Պապադոպուլոսը չի դադարում խաչակնքվել: Մենք, երևի, իսկապես մեծ ազդեցություն ենք թողնում այն մահկանացուների վրա, ովքեր մեզ տեսնում են: Ինձ մոտ ևս հայտնվելու ցանկություն է առաջանում, որպեսզի ազդեցությունը կրկնակի դարձնեմ: Բայց առանց այդ էլ ճգնավորը քիչ էր մնում կաթված ստանար: Նա սկսում է ավելի ու ավելի արագ խաչակնքվել և տեղավորվում է Ռաուլի ոտքերի մոտ:

-Է, է, դե, դե…,- ասում է իմ ընկերը, որպեսզի ժամանակը երկարացնի,-հա, իհարկե, ահա, իսկապես, ահա և ես:

-Օ՜, ինչպիսի երջանկություն: Ես ձեզ տեսնում եմ, ես ձեզ տեսնում եմ, սուրբ Էդմոն: Ես ձեզ տեսնում եմ իմ սեփական աչքերով:

-Է՜, է՜, ես Էդմոնը չեմ, ես Ռաուլն եմ, Էդմոնի գործընկերը, այն նույն Էդմոնի, ով քեզ <<Հանրագիտարանն>> է թելադրում:

Նա չկարողացավ գալ և ներողություն է խնդրում: Նա լիզաորել է ինձ իրեն ներկայացնել:

Կուսակրոնը նրան վատ է լսում, և Ռաուլը ստիպված է լինում յուրաքանչյուր արտահայտությունը կրկնել մի քանի անգամ, նույնիսկ թելադրելով տառերով, որպեսզի նա հասկանա:

-Սուրբ Էդմոնից հետո սուրբ Ռաուլը: Սուրբ Ռաուլը: Սուրբ Ռաուլը: Ես օրհնված եմ: Ինձ են դիմում բոլոր սրբերը,-հայտարարում է Պապադոպուլոսը:

-Շատ լավ է,-ընդհատում է Ռազորբակը,-ասա <<Հանրագիտարանում>> հիշատակվում է 7թիվը:

-7թիվը,- զարմանում է կուսակրոնը,- ը ը, իհարկե, սուրբ Ռաուլ, իհարկե: Այն հիշատակվում է շատ անգամներ:

-Ցույց տուր ինձ,- հրամայում է հրեշտակը:

Կուսակրոնը  թռչում է սեղանի մոտ, թքոտում է մատը և սկսում է արագ թերթել էջերը: Սկզբում նա հանում է տեքստը 7 խորհրդանիշի մասին Տարոյի քարտեզում: Հետո ուրիշը, իսկականը, լեգենդներում և առասպելներում այդ թվի կարևորության մասին: Երրորդը նվիրված է Յակովի սանդուղքի յոթ աստիճաններին:

Այդ <<Բացարձակ և հարաբերական գիտելիքների հանրագիտարանի>> հետ խնդիրն այն է, որ նրանում ինչ ասես չկա: Մեր ուսուցչի մտքերը միաժամանակ ուղղված են տարբեր կողմեր:

,,Հնարագիտարանում,, շարադրված են փիլիսոփայական մտքեր, բայց նրանում կան նաև խոհարարական բաղադրատոմսեր, Երկրի պատմության հայտնի փաստերի նոր հայացքներ: Ինչպիսի քաոս:  Որպեսզի ամբողջը կարդամ, ինձ անհրաժեշտ է շատ ճամփորդություններ:

   Ռաուլն առաջարկում է գրագրին ձեռագիրը հրատարակել ցուցիչներով կամ էլ գոնե  բովանդակության մեջ էջերը թվերով նշել:  Նա թերթում է էջերը: Բաց է թողնում հոգեբանական թեստերը: Վերջապես հետաքրքիր մի բան:  Մի հատվածում գրված է, որ  <<յոթերի>> աշխարհը <<վեցերի>> աշխարհի մոտ չի գտնվում: Այն գտնել է պետք  այնտեղ, որտեղ չես   սպասում:

 Հանկարծ մենք, որ չենք զգում ո՛չ սառնություն, ո՛չ տաքություն, զգում ենք  սառցային հոսանք:

  Չդատված հոգիներ,- անհանգստությամբ ասում է Ռաուլը:

Իսկապես, մեր առջև հայտնվում են տասնյակ հոգիներ: Նրանք մեզ նման են, բայց լուս արձակելու փոխարեն կլանում են:

Ռաուլը, որ Դրախտում ինձնից շուտ է հայտնվել, բացատրում է, որ այդ էկտոպլազմաները ինքնասպաններ են, ժամանակից շուտ մահացածաներ կամ սպանվածներ, որոնց հոգիները այնպես են տանջվում, որ գերադասում են մնալ այստեղ և իրենց անցյալի հարցերը լուծել՝ երկինք բարձրանալու և այլ կյանք մտնելու փոխարեն:

-Այս մարդիկ նույնիսկ մահվանից հետո հրաժարվում են վերջ դնել:

Կամ էլ չեն կարող:   Ոմանք ռևանշ են ուզում, վրեժ են ցանկանում, ցանկանում են ուրվական մնալ, որպեսզի հետապնդեն իրենց տանջողներին:

-Իսկ մեզ նրանք կարո՞ղ են վնաս պատճառել:

-Մեզ չեն կարող: Իսկ Պապադոպուլոսին կարող են:

-Ես դեմ եմ:

-Բայց մենք հրեշտակներ ենք, իսկ նրանք ընդմենը չդատված հոգիներ:

-Նրանք մարդկանց  մոտ են մնացել:

Ռաուլը վախենում է, որ հենց մենք ենք նրանց հույն ճգնավորի հետքին գցել:  Այդ հոգիներն անընդհատ մարմին են փնտրում հետապնդելու համար, իսկ մենք , Երկրի վրա իջնելով, նրան մեդիումին ցույց տվեցինք:

Ուրվականներն անընդհատ շատանում են, արդեն երեսունից ավել են: Նրանք նույն  տեսքն  ունեն, ինչ իրենց մահվան պահին: Մեր առջև հին ինկերի ռազմիկներն են կոնտիստադորների հրացաններից ստացած վերքերով: Մենք կարծես Լավկրաֆտի վեպն ենք տեսնում: Նա, ով ամեն ինչից ենթադրելով հանդիասնում է նրանց ղեկավարը, ավելի սարսափելի է: Նա գլուխ չունի: Ես մոտենում եմ Ռաուլին և հարցնում.

-Ինչպե՞ս կարելի է նրանց հաղթել:

Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:

Նախորդ մասը: