Իգոր: Յոթ տարեկան

Այսօր երեկոյան իմ նոր ծնողները պետք է գան իմ ետևից:  Ես հագել եմ սև սինթետիկ բաճկոն, որը մեզ տվել են տոների համար: Տաք յուղով մաքրեցի կոշիկներս, հավաքեցի ճամպրուկս: Ես ոչ ոքի հետ չեմ խոսում: Ցերեկը  չեմ ուտում, վախենում եմ բաճկոնիս վրա հետքեր ընկնեն: Գրադարանում մի գիրք թերթեցի լավ պահվածքի կանոնների մասին:  Հիմա ես գիտեմ, որ պատառաքաղը դնում են ափսեի ձախ կողմում, իսկ դանակը՝ աջում: Ես գիտեմ, որ մսի հետ մատուցում են սպիտակ գինի, իսկ ձկան հետ՝ կարմիր: Կամ էլ հակառակը: Ես գիտեմ, որ քո այցեքարտը պետք է տաս մյուս հարուստ մարդկանց, որոնց հանդիպում ես, որ հետո նրանց հետ հանդիպելու հնարավորություն ունենաս, աղքատներին չհանդիպես:

Ես նաև ուսումնասիրեցի պարգևատրումները: Իմ հայրիկի շքանշանները  հավաստում են , որ նա ոչ միայն պատկանում է ռազմաօդային ուժերի էլիտային, այլ նաև թշնամական ինքնաթիռներ է կործանել: Ես արդեն զգում եմ, որ պատրաստ եմ վատաբանել հետիոտնին, հրետանուն և նավատորմը: Կեցցե ավիացիան: Թռչում ես թշնամիների վրայով և սպանում ես նրանց հեռվից, չես տեսնում և չես դիպչում: Կեցցե բանակը: Կեցցե պատերազմը: Մահ թշնամիներին: Մահ Արևմուտքին:

 Երբ ես պաշտոնապես դառնամ գնդապետի որդին, ես կիմանամ մեր զորքերի ամբողջ շարժը, կիմանամ բոլոր գաղտնի գործողությունների մասին, որոնց մասին մամուլում ոչ մի խոսք չկա:  Ես համոզված եմ, որ մեզանից թաքցնում են այն, ինչ իրականում հետաքրքիր է՝ մարտերը, հանկարծակի հարձակումները և նման բաներ: Մեր սենյակի երեք Վ-երը ինձ հոգնեցրել են: Հնարավորինս արագ դառնամ հարուստ, աղքատները սկսում են ազդել իմ նյարդերի վրա:

Կեսօր, ժամը մեկն  է, երեկոյան հինգը: Ես ցտեսություն եմ ասում պահակներին, իմ գեղեցիկ տոնական բաճկոնով նստում եմ և սպասում  ժամը իննին: Վանյան անցնում է կողքով, չարությամբ նայում է և շպրտում.

-Քո գնդապետը երևի պեդոֆիլ է:

-Դու այդպես ես ասում նախանձից: Դու նույնիսկ չգիտես, թե ինչ է շոկոլադե տորթը:

 -Իսկ դու դավաճան ես:

Ես հասկանում եմ, որ Վանյան իմ օգնության և պաշտպանության վրա էր հույս դրել, ես չեմ կարող անընդհատ ծեծել՝ բոլորին դեմ դուրս գալով: Ես հանգստանում եմ:

Մի օր քո բախտն էլ կբերի, և այդ ժամանակ դու քեզ կպահես ճիշտ այսպես:

Իմ նոր հայրիկը պետք է գա իմ ետևից ուղիղ ժամը իննին: Ինն անց տասնհինգ ես երևի տանը կլինեմ, իսկական յուղով և շոկոլադով տորթ կուտեմ:

Ութն անց կես: Իմ առաջ է հայտնվում Վասիլին, նրա տեսքը տարօրինակ է: Նա հրամայում է ինձ իր ետևից գնալ լոգարան: Այնտեղ գրգռված ամբոխ է: Բոլորը նայում են վերև, իսկ այնտեղ կախված է Վոլոդյան՝ վզին ցուցանակ.<<Պահել եմ ծխախոտ, որպեսզի հարկ չվճարեմ>>:  Իմ գեր ընկերոջը, երևի, դժվար է եղել այդքան վերև բարձրացնել: Նա ամբողջովին կապույտ է, իսկ լեզուն դուրս է ընկած, որը ամբողջն ավելի սարսափելի է դարձնում:

-Պյոտրը, Պյոտրն է …նրան սպանել,- դժվարությամբ ասում է Վանյան:

Վասիլին լռում է, բայց նրա հայացքը դաժան է: Նա մոտենում է ինձ, բռնում է իմ ուսից  և տանում է թաքստոցի մոտ, որի մասին ես չգիտեի: Հանում է ինչ-որ երկար և փայլող մի բան:

Ես նայում այն: Նա դա չի գնել, ինքն է սարքել: Նման է իսկական դաշույնի:

-Դու մեզանից ամենաուժեղն ես: Դու պետք է Վոլոդյայի համար վրեժ լուծես:

Ես սառեցի: Ես մտածում եմ նոր հորս՝ գնդապետի մասին: Մի օր նա ինձ կնստեցնի իր ինքնաթիռը, կսովորեցնի թռչել, ես նորից տեսնում եմ այդ գեր Վոլոդյային՝ միշտ խժռող, մատը միշտ քթի մեջ, խոզ: Ես նորից տեսնում եմ, թե ինչպես է նա ուտում, թուքը թափվում է: Վոլոդյա:

-Շատ ափսոս,- ասում եմ ես Վասիլիին,- փնտրիր ուրիշին: Կես ժամից կգան իմ նոր ծնողները: Ձեր կռիվներն արդեն էլ ինձ չեն վերաբերում:

Ես ադեն շրջվում եմ, որ գնամ, երբ մեջքիս ետևում շշնջոց եմ լսում:

-Իսկ Իգորը, Իգորն էլ հարկը չի վճարել…

Դա Պյոտրն է:

-Իսկ Իգորը կարծես տոնի համար է հագնվել: Իսկական հարուստի որդի: Բաճկոնն այնքան սիրուն է, որպես լաթ պետք կգա…

Վասիլին  փորձում է իմ ձեռքը մտցնել դաշույնը: Ես այն չեմ վերցնում:

-Ճակատագրից չես փախչի,-շշնջում է նա ականջիս:

-Դե ինչ, Իգարյոկ, տեսնենք, ով ում, թե կտաս բաճկոնդ լաթերի կտրտել:

Պետք է չպատասխանել: Դիմանալ ևս քսան րոպե: Միայն քսան րոպե: Եթե բախտս բերի, գուցե իմ նոր հայրը գա մի փոքր շուտ:

Ես փորձում եմ հեռանալ, բայց ոտքերս չեն ենթարկվում: <<Արքայազնը>> և նրա ավազակախումբը մոտենում են: Ես դեռ կարող եմ ընտրել. լռել , թե համարձակ լինել:

Մյուսները մոտենում են և մեր շուրջը շրջան են կազմում, որպեսզի նայեն:

-Դե ինչ, Իգարյոկ,- սկսում է Պյոտրը:

Ձեռքերս դողում են: Կարևորը հիմա ամեն ինչ չփչացնելն է:

Պյոտրը սիրառատորեն լիզում է իր դանակի շեղբը: Վասիլիի դաշույնը շատ մոտ է իմ ձեռքին:   

-Հիմա էլ բլեֆ չես կարող անել,- շշնջում է նախկին ընկերս,- դու այլ ելք չունես:

Ես լավ գիտեմ, թե ինչ պետք չէ անել: Գլխավորը, դաշույնը չվերցնել: Ես նորից մտածում եմ շոկոլադե տորթի, ինթանթիռով թռիչքի, գնդապետի շքանշանների մասին: Դիմանալ: Դիմանալ ևս մի քանի րոպե: Հանգստացնել նյարդերը: Ուղեղ: Հենց ես հայտնվեմ գնդապետի մոտ, այս ամենը կդառան ևս մի վատ հիշողություն:

-Տեսեք՝ ինչպես վախեցավ, թույլիկ, ես քո նկարը կքաշեմ:

Ոտքերս ինձ դավաճանեցին, բայց ոչ լեզուս:

-Ես չեմ ուզում կռվել,-ասում եմ ես  նվաստացած:

Այո, այո, ես վախկոտ եմ, ես ուզում եմ նոր ծնողներիս հետ լինել: Բավական է վազեմ միջանցք, և դանակն ինձ չի հասնի: Փախչել, փախչել, դեռ ժամանակ կա:

Վանյան դաշույնը ուղիղ ձեռքիս մեջ է դնում, որ ստիպի վերցնեմ: Մատներովս վազում է շարժումը: Ոչ, ոչ, ոչ, մի սեղմվեք դաստակին, ես ձեզ արգելում եմ: Վանյան մեկը մյուսի հետևից փակում է իմ մատները:

Ես տեսնում եմ մայրիկիս դեմքը: Փորս ցավում է: Աչքիս մեջ արյուն է լցվում: Ես ոչինչ չեմ տեսնում: Ես միայն զգում եմ, թե ինչպես է դաշույնը մտնում փափուկ մարմնի մեջ՝ Պյոտրի փորի մեջ, հենց այնտեղ, որը ինձ մոտ այնքան է ցավում:

Պյոտրը զարմացած ինձ է նայում: Կարծես մտածում է. <<Չէի սապասում սա: Դու, պարզվում է, այնքան էլ վախկոտ չես, ինչքան կարծում էի>>:

Պյոտրը հարգում է միայն ուժը, նաև իր հակառակորդների մեջ: Երևի նա միշտ փնտրում էր նրան, ով կարող էր իրեն տեղը դներ:

Ժամանակը կանգ է առնում: Վասիլին շրթունքների անկյուններվ ժպտում է: Առաջին անգամ ես նրա հայացքում կարդում եմ. <<Դու լավ տղա ես>>:

Շուրջբոլորս բոլորը ծափահարում են, նույնիսկ Պյոտրի կողմնակիցները հիացմունք են արտահայտում: Նրանք , իհարկե, չէին սպասում, որ հաղթող ես դուրս կգամ: Հիմա ես գիտեմ, որ նրանցից վախենալու ոչինչ չունեմ: Ես ընկա այլ աշխարհ: Ես կորցրեցի նոր ընտանիք ստանալու հնարավորությունս, բայց ինձ զգում եմ հիանալի: Ես գազնային ձայն եմ հանում: Հակառակորդին հաղթելու և ճակատագրից խոցվելու գոռոց:

Վլադիմիրի համար վրեժ լուծեցի, իսկ ես…ես ամեն ինչ կորցրեցի:

Իմ մատները Պյոտրի արյան մեջ են: Ես ցանկացա, որ նա դանակով հարված ստանա փորին: Իմ ցանկությունը իրականացավ:  Ինչպես եմ ես հիմա փոշմանում: Ես հրում եմ կոմնակիցներիս, ովքեր ցանկանում են նոր շեֆին բարձրացնել ձեռքերի վրա:

 Հենց այդ երեկոյան իմ և Վանյայի հետևից գալիս է ոստիկանական մեքենա, որը մեզ տանում է կյանքի մյուս փուլի սկիզբ: Այդ փուլն անչափահասների գաղութն է Նովոսիբիրսկում: 

Վերբեր <<Հրեշտակների կայսրությունը>>

Ռուսերենից թարգմանությոնը՝ Տաթև Աբրահամյանի

Նախորդ մասը: