Ժակ: Ութ տարեկան

-Էյ, փոքրիկ, կռվել ուզո՞ւմ ես:

-Ո՛չ,-կտրուկ ասում ես:

-Վախենո՞մ ես մեզնից:

-Այո՛:

-Է՜, շատ ես վախենում:

-Շատ:

Իմ արձագանքը զարմացնում է ավազակներին: Սովորաբար տղաները նրանց պատասխանում են, որ չեն վախենում: Ուղղակի էնպես, որ իրենց խիզախությունը ցույց տան ու անխռով թվան: Ես թքած ունեմ հանգստության վրա, ինձ պետք չէ խիզախությունս ցույց տալ:

Ավազակախմբի ղեկավարը սպասում է, որ ես կնայեմ նրա աչքերին՝ կռվի կոչելով, բայց ես նայում եմ հորիզոնին, կարծես նրանք գոյություն էլ չունեն:

Մարտինը սովորեցրել է ինձ չար շների, ավազակների և հարբերցողների աչքերին չնայել, նրանք դա մարտակոչ են համարում: Ընդհակառակը, շախմատ խաղալիս անհրաժեշտ է նայել հակառակորդի քթին՝ ուղիղ աչքերի մեջտեղը: Դա նրան շփոթության մեջ է գցում: <<Նրան թվում է, թե դու կարդում ես իր մտքերը>>,-ասում է Մարտինը:

Այս աղջիկն ինձ շատ բան է սովորեցրել: Նա նաև սովորեցրել է հարգել հակառակորդին: Նրա խոսքերով՝ իսկական հաղթանակը միշտ դժվարությամբ է տրվում: <<Եթե հակառակորդին շատ հեշտ հաղթես, դա հաշիվ չէ>>:

-Դու ի՞նչ է, ծիծաղում ես մեզ վրա:

-Ո՛չ:

Եվս մի խորհուրդ Մարտինից: Գրգռված մարդկանց հետ բավական է մտածված խոսել և նրանք իրենց անհարմար կզգան:

Ես հանգսիտ սկսում եմ գնալ: Ավազակները տատանվում են: Երբ հարձակվողը տատանվում է , նա մի քայլով հետ է ընկնում: Ես դա գիտեմ շախմատից: Օգտվում եմ դրանից, որպեսզի անխռով անցնեմ նրանց կողքով:

Իմ շնչառությունը սահուն է, սիրտս հանգիստ է բաբախում: Ադրենալինի նույնիսկ փոքրիկ հոսք չկա: Ես պատվով եմ անցնում այս  փորձության միջով, և միաժամանակ գիտեմ, որ մի քանի րոպեից, երբ ես կգիտակցեմ վտանգը, որն անցավ, կզգամ վախ: Իմ սիրտը արագ կբաբախի և կսկսեմ դողալ: Բայց այդ ժամանակ թշնամին հեռու կլինիև նա  զրկված կլինի ինձ վախեցած տեսնելու հաճույքից:

Դա տարօրինակ է, բայց ես միշտ վախ ուշացումով եմ զգում : Սկզբում, ինչ էլ որ պատահի, ես պահպանում եմ սառնասրտություն, հանգիստ եմ թվում, իսկ քառորդ ժամ հետո իմ գլխում կարծես ամեն ինչ պայթում է:

Զվարճալի է:

Ես այդ մասին պատմեցի Մարտինին: Նա ասում է, որ դա արձագանքի տեսակ է, որը զարգացրել եմ դեռ փոքրուց, երբ  առաջին անգամ ագրեսիայի զոհ դարձա, ես երևի թե այնպես վախեցա, որ իմ ուղեղը ինձ պաշտպանելու միջոց է ստեղծել: Նա մտածում է, որ իմ պատմվածքներ գրելու հակումը նույնպես կապված է հին վախի հետ: Երբ ես գրում եմ, ես վրեժ եմ լուծում, ես ազատվում եմ բարդույթներից: Ինչքան չարագործների, հրեշների, վիշապների, մարդասպանների եմ մասերի բաժանել գրչի օգնությամբ:  

Գրելն իմ պաշտպանությունն է, իմ փրկությունը: Քանի դեռ ես գրում եմ, չարագործներն ինձ չեն վախեցնի: Եվ ես դրա վրա հույս եմ դնում:

Ես ևս մի պատմվածք եմ գրում Մարտինի համար: Դա պատմություն է փոքրոգի և վախկոտ տղայի մասին, ով հանդիպում է մի աղջկա, և այդ աղջիկը բացահայտում է նրան ու պաշտպանում: 

Վերբեր ,,Հրեշտակների կայսրությունը,,

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի:

Նախորդ մասը