Նատալի Կիմի մասին

Ես Վեներայի վրա ստուգեցի տաք-սառի մարտավարությունը՝ միմյանց միացնելով մոդելի աշխատանքի հաջողությունները և ծնողական վեճերի տխրությունը:

Ես բիլիարդի մարտավարությունը ստուգեցի Իգորի վրա՝ ստիպելով նրա ընկերներին հրահրել Իգորին ինքնահաստատման՝  Պյոտրի հետ վիճելու ժամանակ:

Ես ստուգեցի մտրակի և տորթի մարտավարությունը Ժակի վրա՝ Մարտինին դուր գալու ցանկություն առաջացնելով, միաժամանակ  նրան վախեցնելով ավազակների խմբով: Նրանց հոգիները ամրանում են: Ես աշխատանքն ավարտում եմ ինտուիցիայի, երազների և կատուների միջոցով: Միաժամանակ ես ինձ հաշվետվություն եմ տալիս, որ խթանում եմ իրերին՝  իրենց բնական ուղղվածությամբ զարգանալուն: Էդմոնդը ճիշտ է, նախիրն ինքն իրեն է շարժվում: Ես վառում եմ ոլորտները և տեսնում, որ արդյունքն այնքան էլ լավ չի, ինչքան, որ ես ցանկանում էի: Իրականում նախիրն այնքան  էլ չի շարժվում:

Ռաուլը զվարճանում է՝ տեսնելով իմ հիասթափությունը:

-Նրանց իսկապես օգնել հնարավոր չի: Հնարավոր է միայն հեռու պահել ամենահիմար սխալներից:

Իմանալով իմ ընկերոջ պարտվողական հայացքները, ես նախընտրում եմ փոխել խոսակցության թեման:

-Ի՞սկ այդ հայտնի Նատալի Կիմը, որի մասին խոսում էր մեծ ինկը:

Ռաուլն ասում է, որ ուսումնասիրել է նրա դեպքը և որ այդ աղջկա մեջ անսովոր ոչինչ չկա: Համենայն դեպս, նա չի տեսնում աղջկա մեջ անսովոր ոչինչ: Ե՛վ կարմայի /հմայքի/ , և՛ ժառանգականության մեջ, և՛ իր առաջին ազատ ընտրությունների մեջ որպես մարդ նա իրեն դրսևորում է դասական ձևով:

-Ո՞րն է այդ ձևը:

-Շատ հիմարություններ է անում:

Նա  ցույց է տալիս ինձ ձուն, որպեսզի ես այն ուսումնասիրեմ:

Ազգանունը՝ Կիմ

Անունը՝ Նատալի

Ազգությունը՝ կորեացի

Աչքերը՝ մուգ դարչնագույն

Մազերը՝ սև

Տարբերակիչ առանձնահատկությունը՝ չափազանց ծիծաղկոտ է

Բացասական գիծը՝ միամտությունը

Դրական գիծը՝ չափազանց հասուն է, չափազանց խիզախ է:

Դեմքը լուսին է հիշեցնում, երկար սր հյուսքեր, սև նշաձև աչքեր:Քսան տարեկանում Նատալի Կիմը չարաճճի աղջիկ է: Նա հագնվում է իննսունականների հիպիների ոճով՝ սաբո ու հնդկական շորեր, և իր ընտանիքի հետ ապրում է Լիմում՝ Պերույում, որտեղ նրա հայրը Հարավային Կորեայի դեսպանն է:

-Լավ ծնողներ, լավ մանկություն, ծնունդի ժամանակ միավորների թիվ կազմել է 564:

Ես հուշում եմ.

- 564 600-ից: Այո… այո նա, գրեթե հրեշտակ է:

Ռաուլ Ռազորբակը հիասթափված դեմք է ընդունում:

-Ի՞նչ ես ասում: Սա ուղղակի հին հոգի է: Վատ սովորողի պես մի քանի անգամ նույն դասարան է մնացել և,  ի վերջո, առաջընթաց է ունեցել: Բայց  վերջին  գծից առաջ, նրանք բոլորն էլ դոփում են տեղում:

-Գեղեցկուհի, հարուստ, խելացի, ծնողները նրան սիրում են:

Ո՞վ է նա իրականում, քո Նատալի Կիմը, բոլոր հաճախորդների ,,Ռոյսռոյսը,,:

-Ես ինձ պատրանքնրով չեմ սփոփում:

Եվս մեկ անգամ նայում եմ զարմանալի ձուն: Դեսպանական բնակավայրում Նատալիին իր երկու ավագ եղբայրների հետ սովորեցնում են մասնավոր դասավանդողները: Պերույում նրանք ձանձրանում են, միայնակ չեն կարող գնալ ուր ուզում են և դրա համար տարբեր խաղեր են մտածում իրենց համար:  Տվյալ պահին Նատալին եղբայրների համար գիրք է կարդում, որի վերնագիրն է ,,Հիպնոս բոլորի համար,,: Ես խոնարհվեցի ձվի վրա և տեսնում եմ, որ նա ցանկանում է դասերից մեկը փորձել ավագ եղբոր՝ Ջեյմսի վրա, ով տասնհինգ տարեկան է:

Նրանք ասացին, որ տղան փակի աչքերը, թուլանա և պատկերացնի, որ ինքը ամուր տախտակ է:Ջեյմսը փակում է աչքերը, փորձում է կենտրոնանալ և հետո ծիծաղից ճոճվում է:

-Չի ստացվում,- ցավով ասում է Նատալին:

-Մի անգամ էլ փորձենք, խոստանում եմ, էլ չեմ ծիծաղի,- ասում է Ջեյմսը:

Բայց Նատալին անվրդով է:

-Գրքում ասվում է, եթե մարդն առաջին անգամ ծիծաղեց, նշանակում է նա հիպնոսի չի ենթարկվում:

-Դե չէ, արի նորից, ամեն ինչ կստացվի:

-Ցավում եմ Ջեյմս, շատ քիչ մարդիկ են հիպնոսի ենթարկվում, այս գրքի համաձայն,  բնակչության քսան տոկոսը, իսկ դու դրանց մեջ չես մտնում: Քեզ դա պետք չէ: Հիպնոսի ենթարկվողը պետք է հետաքրքրված լինի, որպեսզի ամեն ինչ ստացվի, քանի որ հենց նա է անում այդ աշխատանքը: Հիպնոսողը միայն ցույց է տալիս, որ նա ընդունակ է մտնել այդ վիճակի մեջ:

Տասներեքամյա Վիլլին կամավոր համաձայնվեց այդ տանջանքին:  Նա մեծ համառությամբ փակում է աչքերը , քանի որ իր ավագ եղբայրը չկարողացավ, ինքն  ուզում է ապացուցել, որ կարող է հիպնոսի ենթարկվել: Այնպես, կարծես թե դա պատվավոր կոչում էր:

-Դու ամուր ես տախտակի պես,- ասում է Նատալին միալար ձայնով,- քո բոլոր մկանները քարացել են, դու չես կարող շարժվել:

Տղան սեղմում է բռունցքները, կծկում աչքերը, լարվում է և սեղմվում:

-Դու ամուր ես, դաժան ես, չոր ես, դու հիմա ծառի մի կտորն ես…

Նատալին Ջեյմսին նշան է անում կանգնել նրա հետևում և հայտարարում է.

-Դու տախտակ ես, իսկ քանի որ տախտակ ես, ապա հիմա հետ կընկնես…

Վիլլին ուղիղ և հաստատակամ սկսում է հետ  ընկնել: Ջեյմսը բռնում է նրա ուսերից, իսկ Նատալին ոտքերից: Նրանք նրա ոտքերը դնում են մի աթոռի վրա, իսկ գլուխը՝ մյուս: Նրան ոչ մի բան չի պահում, բայց  չի ընկնում:

-Ստացվեց,- զարմացած բացականչում է  Ջեյմսը:

Գրքում ասվում է, որ մարմինն այնքան ամուր է, որ նրա վրա կարելի է նստել:

-Դու համոզված ես, իսկ մենք նրա ողնաշարը չենք ջարդի:

Աղջիկը բարձրանում է իր անշարժ եղբոր վրա, և  նա չի ընկնում, կանգնում է նրա փորին: Ջեյմսը համարձակվում է միանալ նրան: Դեռահասները հիացած են իրենց գտածոյով, ,,Հիպնոս բոլորի համար,,-ը աշխատում է:

-Մարդկային գիտակցությունն իր մեջ անհայտ ուժեր է պարփակում,- գրգռված բացականչում է Նատալին,- արի հիմա նրան իր տեղը դնենք:

Նրանք նորից վերցնում են Վիլլիին ոտքերից և ուսերից: Նրա աչքերն առաջվա պես փակ են և մարմինն ամուր է:

-Հիմա ես կսկսեմ հետհաշվարկ, և երբ հասնեմ զրոյին, դու ուշքի կգաս,- հայտարարում է Նատալին:

-Երեք, երկուս, մեկ…զրո:

Վիլլին չի շարժվում: Խաղն արդեն ծիծաղելի չէ:

-Ոչինչ չեմ հասկանում, նա չի արթնանում,- անհանգստանում է Նատալին:

-Նա, երևի, մահացել է: Ի՞նչ ենք ասելու մեր ծնողներին,- թախծոտ ասում է Ջեյմսը:

Աղջիկը նյարդայնացած վերցնում է գիրքը

-Եթե սուբյեկտը չի արթնանում, նորից սկսեք հետհաշվարկը վստահ տոնով և բարձր ծափահարեք՝ զրո ասելիս:

Նրանք նորից սկսում են հաշվել, բարձր ծափահարում են, և այս անգամ նրանց հիպնոսացած եղբայրը բացում է աչքերը:

Հանգստություն:

-Ի՞նչ էիր զգում,- հարցնում հիպնոսողը:

-Ոչինչ, ես ոչինչ չեմ հիշում: Բայց ավելի շատ հաճելի էր: Իսկ ի՞նչ է կատարվել:

Ռաուլ Ռազորբակը կասկածամիտ դեմք է ընդունում: Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա ինձ թվում է, որ այդ Նատալի Կիմի մեջ  իսկապես ինչ-որ բան կա: Ես մանրամասն ուսումնասիրում եմ  նրա անցյալի հետագիծը: Մինչ այս կյանքը կորեուհին եղել է Բալիի պարուհի: Նա խեղդվել է:

Մինչ այդ նա ապրել է շատ այլ գեղարվեստական կյանքեր. Փղոսկրի ափի երկրում թմբկահար է եղել, Մալթայում քանդակագործ-նկարչուհի է եղել, Զատկի կղզում՝ ճարտարապետ: Երբ ես մարդ էի, առանձնապես չէի հավատում վերամարմնավորմանը: Ինձ զարմացնում էր, որ բոլոր մարդիկ իրենց անցյալում հրամանատար , հետազոտող, նկարիչ, աստղ, կուրտիզանկա կամ հոգևորական էին տեսնում: Կարճ ասած, պատմական գրքերի հերոսներ: Եթե հաշվի առնենք, որ մինչ 1900 թվականը  բնակչության հինգ տոկոսը զբաղված էր գյուղատնտեսությամբ, դա կարող է զարմանալի թվալ:

Ես նշում եմ, որ երկու կյանքերի արանքում, նատալի Կիմը, որպես կանոն, երկար ժամանակ է անցկացրել Մաքրարանում:  

-Ինչո՞ւ է նրան այդքան ժամանակ պետք եղել վերամարմնավորման համար:

Ռաուլն առաջարկում է իր բացատրությունը:

-Որոշ մարդիկ անհամբեր են, և ամբոխը եղունգներով հրում են, որպեսզի ինչքան հնարավոր է շուտ կանգնեն դատարանի առաջ: Մյուսները չեն շտապում, դու ինքդ դա տեսար:

Ես հիշում եմ, որ իսկապես նարնջագույն աշխարհում հանդիպել եմ հոգիների, որոնք իրենց դատին էին գնում առանց շտապելու:

Որոշների համար այդ ուղին դարեր է տևում:

-Մյունսերի համար կարծես մի կյանքի ավարտ լինի՝ հոպ:

Եվ նրանք նորից շտապում են կենտրոն, որպեսզի փորձեն ստանալ գլխավոր մրցանակը և դուրս գան վերամարմնավորման փուլից: Անցյալ կյանքերում Նատալին դա երևի թե փորձել է: Այնպես որ նա հիմա չի շտպում մարմնից կազմված նոր ամպ ստանալ:

Ռաուլը տեղեկացնում է, որ Նատալին արդեն հարյուր տասներեք անգամ վերամարմնավորվել է և որ վերջնական արդյունքում նա ունեցել է միայն ութ հետաքրքիր կյանք:

-Եվ ի՞նչ է դա նշանակում ,,հետաքրքիր կյանքեր,,: Իսկ ինչ է տեղի ունենում ,,ոչ հետաքրքիր կյանքերում,,:

-Առանձնահատուկ ոչ մի բան: Մարդիկ ծնվում են, ամուսնանում են, երեխաներ են ունենում, իրենց համար անփոշի աշխատանք են գտնում և մեռնում են սեփական մահճակալում, ութսուն տարեկանում:  Այդ կյանքը ոչ մի բանի համար է, առանց նպատակի, առանց հատուկ խնդիրներ, առանց մեծ դժավարությունների հաղթահարման:

-Նշանակում է այդ կյանքերը, բացարձակ անօգուտ են:

Ռաուլն այդպես չի կարծում: Նա մտածում է, որ այդպիսի միամիտ գոյություններ  կարևոր կյանքերի արանքում հանգստանալու համար են: Որոշ նահատակներ, անհասկանալի նկարիչներ, խաղարկված գործի զինվորներ Դրախտ ընկնելիս  այնքան հոգնած են եղել, որ աղաչել են իրենց հանգստի վերամարմնավորում տալու համար:

-Իմ Նատալին ունեցել է հարյուր հինգ կյանք հանգստի համար և ութ հետաքրքիր , բայց շատ դժվար կյանք:

Ես նկատում եմ, որ եթե մի թանգարանում հավաքեին բոլոր  ստեղծագործությունները, որոնց հեղինակը նա է եղել, կստացվեր բազմաթիվ մեծ և տարաբնույթ սրահներ:

-Այդ դեպքում ինչո՞ւ նրան չեն ազատել վերամարմնավորման փուլից:

-Նա գրեթե հասել էր նպատակին,- ասում է Ռաուլը,- բայց նրա ստեղծագործությունը բավական հոգևոր չէր, որպեսզի թույլ տային անցնել վերջին գիծը:

-Ի՞նչն էր նրանում պակասում:

-Քիչ էր սերը, Նատալիի հոգին չափաանց զգայուն է կրքերի համարձակության հանդեպ: Տղամարդ լիներ, թե կին, նա միշտ վախենում էր իր ընկերոջից:

Նա երբեք ամբողջությամբ չէր տրվում, և ճիշտ էր: Բայց այդ ,,սխալների,, մեջ ընկնելուց խուսափելով, նա զրկվեց այն տեղեկությունից, անհանգստությունից, այն ամենից, ինչ տալիս  է  սերը, երբ տրվում ես ամբողջությամբ:

Ես հասկանում եմ ընկերոջս հոռետեսությունը: Նրա հաճախորդին խանգարում է ոչ թե հիմարությունը, այլ առողջամտությունը:

Մենք վերադառնում ենք Լիմայի կորեական դեսպանատուն՝ աղջկան հետևելու: Այնտեղ ճաշի ժամն է: Ավագ եղբայրը պաշտում է լիմոնի համով տորթերը, կրտսերը՝ շոկոլադե մուսովը, իսկ Նատալին՝ ,,լողացող կղզիները,,:

Վերբեր ,,Հրեշտակների կայսրությունը,,
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Աբրահամյանի

Նախորդ մասը