вторник, 30 апреля 2019 г.

Մասնախմբի նախագծերի հաշվետվություն․ ապրիլ

«Բլեյան» բաց ցանց, «Ուսումնական Գյումրի», «Ուսումնական Արագածոտն», «Ուսումնական Վայոց ձոր» նախագծեր


«Բլեյան» բաց ցանց. վերապատրաստումներ 

«Բլեյան» բաց ցանցի  բաց լաբորատորիա․
«Բլեյան» բաց ցանց․ կլոր սեղանի ներկայացման պատրաստում։ 

Աշխատանք մասնախմբի անդամների հետ


понедельник, 29 апреля 2019 г.

Ապրիլյան վերապատրաստումների հաշվետվություն

Ապրիլ ամսվա օրացույցով վերապատրաստումների օրերը.
  • նախադպրոցական հաստատությունների աշխատողների վերապատրաստում. ապրիլի 15-19
  • դասվարների, երաժշտության ուսուցիչների, տեխնոլոգիայի-կերպարվեստի ուսուցիչների, կազմակերպիչների, գրադարանավարների վերապատրաստում . ապրիլի 17-19
Մարտ ամսվա ընթացքում ևս վերապատրաստումները վճարովի են կազմակերպվել: Իրականացվել է միայն նախադպրոցական հաստատությունների աշխատողների և գրադարանավարների վերապատրաստում: Մյուս մասնագիտություններով հայտեր չեն եղել: 

Վերապատրաստումից առաջ հրապարակվել է վերապատրաստումների հայտարարությունը, որը ուղարկվել է հնարավոր շահառուներին: Հայտարարությունն՝ այստեղ: 

Ռիպոնչե. Գիտելիքն ընդամենը գործիք է

Գիտելիքն ընդամենը գործիք է
Մեր օրերում խելագրվելը հեշտ է, դժվարը երջանիկ լինելն է: Դրա համար կարևոր է սիրտը զարգացնել: Զարգացնել ոչ թե, որ լինես խելացի, այլ որ փորձես դառնալ լավը: Մարդկությունը ավանդաբար ձգտում է գիտելիք ստանալ: Այդ ձգտումը ոչ թե ավելի շատ գիտելիք կուտակելն է, այլ իմանալ այն, ինչ դեռևս չգիտենք:
Այսպիսով, տգիտությունը վախի հիմնական աղբյուրն է: Տգիտությունը կապված է անհայտի հանդեպ ունեցած վախի հետ, և հենց այդ վախն է ամենից շատ անհանգստացնում:
Դեպի իմացություն գործընթացը մեզ տանում է անկանխատեսելիին: Եթե գիտելիքը դիտարկենք որպես տեղեկություն, ապա այսօր մենք լցված ենք ամեն ինչի մասին տեղեկություններով, մեզ տրված է ցանկացած տեղեկատվության հասանելիություն: Դա է պատճառը, որ այս աշխարհում շատերը կարող են համարվել խելացիներ: Մենք հրապուրվում ենք մտքերով, մենք խելացի մարդիկ ենք, մենք հմայվում ենք մտավոր գործունեությամբ:
Իսկ ինչպե՞ս գիտելիքից անցում կատարել իմաստություն:

вторник, 16 апреля 2019 г.

Առաջին օրվա, առաջին տպավորությունների մասին. կրթահամալիրը հյուրընկալել է պոլսահայերին

Առավոտյան յոթերորդ դասարանի մի խումբ սովորողների հետ Արևմտյան դպրոցում էինք, որտեղ ծանոթացանք Ստամբուլից ժամանած հյուրերի հետ: Սկզբում հյուրեր, բայց օրվա երկրորդ կեսին արդեն մեր ընկերներն էին, մտերմացել էինք: Խոսում և շփվում էինք մի քանի լեզվով՝ հայերեն, ռուսերեն , անգլերեն: Հատկապես հաճելի էր տեսնել, որ սեբաստացի սովորողներն առանց կաշկանդվելու և սիրով հաղորդկացվում են: Առավոտյան արագ քայլքով եկանք Մայր դպրոց՝ միաժամանակ ծանոթանալով տարածքին, խոսելով դպրոցի դպրոց անցումների, ամենօրյա քայլքի և դասերի մասին:

пятница, 12 апреля 2019 г.

Հայերենի ֆլեշմոբ

Բոլոր նրանց, որ սիրում են հայերենը և հետաքրքված են հայերենով, առաջարկում ենք մասնակցել «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում անցկացվող հայերենի ամենամսյա ֆլեշմոբին:
Ֆլեշմոբին կարող եք մասնակցել ոչ միայն Հայաստանից, այլև Վրաստանից, աշխարհի ցանկացած կետից: Կարող եք մասնակցել անհատապես, բայց առավել հետաքրքիր է, երբ մասնակցում եք երկուսով, խմբով, ընտանիքով:
Ֆլեշմոբի հարգելի՛ մասնակից, ստորև տրված են առաջադրանքները, ընտրի'ր քո տարիքային խումբը, սեղմի'ր հղումը և կատարի՛ր առաջադրանքները:
Աշխատանքը պետք է ավարտել մինչև ժամը 24.00: Ավարտելուց հետո սեղմի՛ր վերջին կոճակը (submit կամ Готово):
Ցանկանում ենք օգտակար, ստեղծագործ աշխատանք: 

четверг, 11 апреля 2019 г.

Մանկական աշխարհայացք կամ Լույս ու մութ աշխարհները

Առաջին մաս
«Երեխե՛ք, նայեցեք այս վայր ընկած չինարի ծառին, տեսեք ինչպես մեկնվել է, և արդեն սկսել է փտիլ։ Մի ժամանակ սա դալար է եղել և ձեզ նման փոքր։ Բայց երբ որ սկսել է բարձրանալ՝ շատ գոռոզացել է։ Պտուղ չի ունեցել, որ ճղները կռացներ, գլուխը խոնարհեցներ։ Աստված սրան բարձրանալու շնորհք է եղել տված, բայց սա իր գլխի պատիվը չի իմացել, Աստուծո ողորմությունը չի հասկացել։ Այս հիմարն ուզեցել է այնքան բարձրանալ, որ գլուխը երկինք հասցնե և իր ճղներով երկնքի սիրտը ծակծկե։ Աստված բարկացել է սրա գոռոզ մտածության վրա և ահագին բարձրությունից տապալել է»։
Այս խոսքն ասողը Գյուլնազ տատն էր, որի անունը դուք, իմ փոքրիկ ընթերցողներ, պետք է որ լսած լինիք։ Լուսահոգին ամեն բան գիտցող մի պառավ էր և շատ երեխայասեր։ Օրը ցերեկով բոլոր երեխեքս հավաքվել էինք մոտը, հոգնած լինելով շատ խաղալուց, որ տատիկը մի բան պատմի մեզ, որ մենք հա՛մ լսենք, հա՛մ հանգստանանք։
Դուրսը, կանաչ խոտի վրա, մի տանձենու շվաքում էինք նստոտել։ Եղանակը գարնանային էր։
– Մենակ ծառերը չեն, որ հիմարաբար գոռոզանալ գիտեն, մի ժամանակ մարդիկն էլ են այդպես եղել։ Նրանք էլ մի աշտարակ են շինել այն մտքով, որ նրա ծայրը երկինք հասցնեն և այնտեղից Աստուծո հետ կռիվ սկսեն։ Աստված համբերել է միառժամանակ, մինչև նրանք աշտարակի ծայրը մոտեցրել են երկնքին և սկսել են ավելի գոռոզանալ։ Դրա վրա Աստուծո համբերությունը հատել է. նրանց աղմուկից ու աղաղակներից ձանձրացած՝ սաստիկ քամի է բարձրացրել և աշտարակի ամեն մի քարը, ամեն մի քարփիչը ուրիշ-ուրիշ աշխարհք է գցել…
– Ո՜ւհ, ինչքա՜ն բարձր է եղել այդ աշտարակը, որ ծայրը մինչև երկինք է հասել,– բացականչեց երեխաներից մեկը։

среда, 10 апреля 2019 г.

Փորձություն

Հնդկական հեքիաթ
Դհավալմուքհը երկու ընկեր ուներ, որոնց անչափ սիրում էր և ամեն օր այցելում նրանց։ Առաջին ընկերը շատ հարուստ էր։ Ամեն անգամ, երթ Դհավալմուքհը այցելում էր նրան, նստում էին համեղ խորտիկներով ու քաղցրավենիքով ծանրաբեռնված ճոխ սեղանի շուրջ և ուրախ զրուցում։ Երկրորդ ընկերը աղքատ էր։ Նա շատ բան չուներ հյուրասիրելու, բայց միշտ ուրախությամբ էր ընդունում Դհավալմուքհին և նրա հետ կիսում իր վշտերն ու ուրախությունները։
Ընկերների հետ ունեցած այդ մտերմությունը վերջապես շարժեց Դհավալմուքհի կնոջ հետաքրքրությունը։ Նա շատ էր ցանկանում իմանալ, թե ովքեր են նրանք, և խնդրեց ամուսնուն՝ ծանոթացնել նրանց հետ։
Եվ ահա մի օր Դհավալմուքհը կնոջն իր հետ տարավ ընկերների մոտ։

вторник, 2 апреля 2019 г.

Կրակի առասպելը


Արևի ճառագայթները տարածվել էին ողջ հնդկական երկրի վրա, բայց չէին հասնում Խոր Հովտին։ Այնտեղ խստաշունչ ձմեռն էր իշխում, և բոլոր կենդանիները, բացառությամբ թավամազ արջի, Արևի գթությունն էին աղերսում։
Մի գիշեր սոսկալի փոթորիկ սկսվեց․ այնպիսի փոթորիկ, որ ծառեր էր ջարդում և արմատախիլ անում, ժայռեր էր փշրում և իր ճանապարհին ավերում ամեն ինչ։ Սակայն մի փոքրիկ կղզյակի վրա, Մեծ Ջրերի մեջտեղում կանգնած էր միայնակ մի թզենի և անտարբեր երգում էր գարնան երգը՝ ծաղրելով մոլեգնող տարերքը։
Այս բանն ավելի կատաղեցրեց փոթորկին։
― Քեզ կսպանե՛մ,― գոռաց ամպրոպը և հարվածեց քաջ թզենու ուղղակի սրտին։
Ա՛յ քեզ զարմանք, նույնիսկ նրա երգը չդադարեց։ Թզենու սրտում վառվող կրակը երգը փոխանցեց լճի ալիքներին, որոնք հերթով փոխանցեցին ափերին և այնտեղից՝ դեպի հեռուները։
Արդեն փոթորիկը ուժասպառվում էր։ Համարյա արևածագ էր, փոթորիկը հեռացել էր հյուսիս, իր ետևում ավերածություն թողնելով։ Ամպրոպը նույնպես չվել էր փոթորկի հետ, անընդհատ ետ նայելով շանթահարված թզենուն։ Թզենին այլևս չէր երգում, նրա բունն ու ճյուղերը կրակով էին բռնկված, և կապույտ ծխի մի սյուն էր երկինք բարձրանում։