Ես կարողանում եմ

5-րդ դասարան

Քրիստինա Ասլանյան 

Մարգարյան Սարգիս

Բարսեղյան Մանե

Ասատրյան Հարություն

Մկրտչյան Մարատ

Սաֆարյան Նվեր

Դավիդյան Մարիամ

Իշխանյան Մարինե
Ազատյան Անի
Պողոսյան Արեն
Հարությունյան Հարութ
Գաբրեիլյան Տիգրան
Հովհաննիսյան Աննա
Ղազարյան Աննա

4-2  դասարան

Կարապետյան Ազատ

6-րդ դասարան

Նարե Առաքելյան 

Ռաֆայել Գեգչօղլյան

Հարություն Չրաղյան

Ադամյան Շուշան

Մարիա Պախուցկայա
Գիգինյան Օֆելյա
Ղազարյան Տաթև
Հովհաննիսյան Գևորգ
Հովհաննիսյան Լիլիթ

Հեքիաթ

Լինում է, չի լինում, մի շահ է լինում: Մի անգամ այս շահը իր շքախմբով շրջելիս է լինում, տեսնում է ՝ մի ծերունի ձիթենի է տնկում: Նա մոտենում է ծերունուն  ու զարմացած հարցնում.

-Ով ալևոր, այդ ինչով ես զբաղված այս շոգ կեսօրին:  Հանգստանալուդ ժամանակը վաղուց հասել է, իսկ դու դեռ աշխատում ես: Կապրե՞ս մինչև այս  ծառը պտուղ տա: 

-Ո՜վ ամենակարող տեր, չէ՞ որ աշխարհի օրենքն է, որ մեկը ծառ տնկի, մյուսը ճաշակի դրա պտուղները: բայց էլի ապրելու հույս ունեմ մնիչև այն օրը, որ ծառն սկսի պտուղ տալ: 

Շահին դուր է գալիս ծերունու պատասխանը, և նրան դրամով լի քսակ է տալիս:

-Ա՛յ, տեսնում ես՝ ծառն սկսեց պտուղ տալ,- ժպտում է ծերունին:

Իմ ստեղծագործությունը. շարունակական աշխատանք

Երևի նորություն չի լինի, եթե ասեմ, որ ուսուցման մեջ կարևորը սովորողին ստեղծագործ միտք տալն է, ստեղծագործելուն մղելն է: Ստեղծագործել պետք է սկսել առաջին քայլերից: Պետք է հաշվի առնել սովորողների առանձնահատկությունները, որոշ սովորողները արագ են մտածում, ոմանք դանդաղ, որոշները սիրում եմ տրված երևույթի մասին մանրամասն պատմել, ոմանք բավականում են մի քանի նախադասությամբ: Պետք է այս ամենը հաշվի առնել և զինվել համբերությամբ: Միգուցե սովորողի ասածը, հորինածը անիմաստություն թվա, բայց  ուսուցիչը պետք է մեղմ վարվի, պետք է ոգևորի և խթանի սովորողի ստեղծագործական վերլուծական մտածողությունը:

Անհատական ուսումնական պլաններ

6-րդ դասարան

Արտյոմ Վառլամով

Ղազարյան Տաթև

Հովհաննիսյան Լիլիթ

5-րդ դասարան

Կիզոգյան Սերգեյ

Անի Ազատյան

Այդ ոչինչը ես եմ

Քաղաքապետ իշխանը շրջում էր քաղաքում: Մարդիկ ոտքի էին կանգնում, կպչում պատերին, խոնարհ գլուխ տալիս: Փողոցի մի անկյունում` պատի ստվերում, ցնցոտիների մեջ պառկած էր մի աղքատ դերվիշ:

Շքախմբի առաջնորդը գոռաց դերվիշի վրա.

-Ի՞նչ ես մեկնվել մայթին, ճանապարհը բռնել: Չե՞ս տեսնում` ով է գալիս. վե՛ր կաց, անպատկա՛ռ:

-Ես միայն ինձնից մեծի առաջ ոտքի կկանգնեմ, - անվրդով պատասխանում է դերվիշը:

Քաղաքապետը հետաքրքրված մոտենում է և հարցնում.

-Մի՞թե ես քեզանից մեծ մարդ չեմ:

-Իհարկե` ո՛չ: Քեզանից բարձր դեռ շատ աստիճաններ կան: Այո՞, թե` ոչ:

-Այո՛: