Ճարտասանությունը հայ մշակույթի հնագույն բաղադրիչներից է: Այն տարածված էր դեռ հինգերորդ դարից, սակայն առավել բեղուն է եղել տասնիներորդ դարի հայ ճարտասանական միտքը:Դավիթ Անհաղթի ձևակերպմամբ ճարտասանությունը համոզելու արվեստն է: Այս ըմբռնումը յուրօրինակ լուծումն էերկու հակադիր մոտեցումների հակասության՝ ճարտասանությունը որպես գիտությունճիշտ խոսքի մասին /դիալեկտիկա/ և ճարտասանությունը որպես գեղեցիկ խոսքի արվեստ /հռետորիկա/:
